Markaziy Osiyoda Islom
 Buxorodagi madrasa | |
| Umumiy aholisi | |
|---|---|
| tax. 66 million[1][2] (90.6%) | |
| Dinlari | |
| Sunniylik | |
| Tillari | |
|
Liturgik
UmumiyBa'zi Turkiy tillar, Tojik (Fors) va Arabcha (Muqaddas) |
| Mamlakatlar boʻyicha musulmonlar foizi[4][5][6][7][8][9] | ||||
|---|---|---|---|---|
| Mamlakat | Foiz | |||
 Tojikiston |
98% | |||
 Turkmaniston |
96.1% | |||
 Oʻzbekiston |
96.5% | |||
 Qirgʻiziston |
90.6% | |||
 Qozogʻiston |
72% | |||
Markaziy Osiyoda islom dini islom tarixining boshidan beri mavjud. Islomning sunniylik tarmogʻi Markaziy Osiyoda eng koʻp eʼtiqod qilinadigan din hisoblanadi. Pomir platosi va gʻarbiy Tyan-Shan togʻlarida (deyarli faqat ismoiliylar) imomiylik va ismoiliylik mazhabidagi shialik hukmron boʻlib, Samarqanddan Buxorogacha boʻlgan Zarafshon daryosi vodiysida (deyarli faqat imomiylar) koʻp sonli aholi boʻlgan[10]. Islom dini Oʻrta Osiyoga 8-asr boshlarida musulmonlarning mintaqani bosib olishi doirasida kirib kelgan. Koʻplab taniqli islom olimlari va faylasuflari Oʻrta Osiyodan chiqqan va bir qancha yirik musulmon imperiyalari, jumladan Temuriylar va Mugʻullar imperiyasi ham Oʻrta Osiyoda vujudga kelgan. 20-asrda Sovet Ittifoqi Markaziy Osiyoda Sovet Ittifoqi va Shinjonda Xitoy Xalq Respublikasi tomonidan diniy amaliyotga qattiq cheklovlar kiritildi.
Tarix[tahrir | manbasini tahrirlash]
Islomning kirib kelishi va oʻrta asrlar davri[tahrir | manbasini tahrirlash]
751-yilda Abbosiylar xalifaligi va Xitoy Tan sulolasi oʻrtasida Oʻrta Osiyoni nazorat qilish uchun Talas jangi mintaqada ommaviy islomni qabul qilishni boshlashda burilish nuqtasi boʻldi.
Turk xoqonliklarining aksariyati 10-asrda islom dinini qabul qilgan. 922-yil 12-mayda Bag‘dod xalifasi elchisi Ahmad ibn Fadlanning Volga Bolgariyasiga kelishi hozirgi Tataristonda bayram sifatida nishonlanadi.
Koʻpgina ijtimoiy-siyosiy va iqtisodiy institutlarning musulmonlar yetakchiligi taʼsiriga tushishi tufayli mintaqada birinchi boʻlib shahar markazlari Islom dinini qabul qilgan. Qishloq hududlari sezilarli darajada keyinroq islomlashtirildi. Shahar joylari, odatda, ulamolarning maʼnaviy taʼsirida boʻlgan boʻlsa-da, soʻfiy tasavvufchilar qishloq joylarida katta hokimiyatga ega edilar[11].
Mintaqaning islomlashuvi mintaqadagi mahalliy madaniyatlarga kuchli taʼsir koʻrsatdi va ularni islom sivilizatsiyasining bir qismi sifatida shakllantirdi. Mintaqadagi islomlashuv islomni mahalliy madaniyatlarga qorishtirish, xalq islomi deb nomlanuvchi islomiy odatlarning yangi shakllarini yaratishga ham taʼsir koʻrsatdi. Ularning eng koʻzga koʻringan tarafdori Xoja Ahmad Yassaviy boʻlib, uning soʻfiy Yassaviya mazhabi mahalliy koʻchmanchilarga juda yoqdi. Baʼzilar Yassaviyni xojagʻon deb eʼlon qilishsa, baʼzi olimlar uning shia alaviy va bektoshiylarga taʼsirini eʼtiborsiz qoldirib boʻlmasligini taʼkidlaydilar.
13-asrda moʻgʻullarning Oʻrta Osiyoga bostirib kirishigacha Samarqand, Buxoro va Urganch mintaqada islom ilmi, madaniyati va sanʼati markazlari sifatida gullab-yashnagan. Moʻgʻullar istilosi bu jarayonni yarim asrga toʻxtatdi. Turkiston kabi boshqa hududlarda hozirgacha topilishi mumkin boʻlgan shamanistik unsurlar kuchliroq taʼsir koʻrsatdi.
Markaziy Osiyo islom olimlari va faylasuflari, jumladan, Al-Xorzimiy, Abu Rayhon Beruniy, Forobiy, Avitsenna keyingi asrlarda Yevropa ilm-fani rivojiga muhim taʼsir ko‘rsatdilar.
Turk-moʻgʻul qabilalari deyarli butunlay islomning baʼzi qoidalarini, masalan, spirtli ichimliklarni isteʼmol qilishni yoki namozdan oldin choʻmilishni rad etishi jarayoni sekin kechdi. Biroq, bu ularning Xudoga boʻlgan eʼtiqodi va islom qonunlari hamda matniga sodiqlikdan koʻra koʻchmanchi turmush tarzi va mahalliy urf-odatlari bilan bevosita bogʻliq deb ishoniladi.
Rossiya imperiyasi[tahrir | manbasini tahrirlash]
1860—1870-yillarda Rossiya imperiyasi tomonidan mintaqadagi istilolardan soʻng Gʻarbiy Oʻrta Osiyo Rossiya nazoratiga oʻtdi va Konstantin fon Kaufman boshchiligidagi general-gubernatorlik sifatida imperiya tarkibiga qoʻshildi. Rossiya hukumati yangi bosib olingan hududlarda Islomga nisbatan qanday pozitsiyani egallashi kerakligi borasida chuqur oʻyladi. Baʼzilar diniy repressiya siyosatini yoqlab, qoʻshni Sin imperiyasida davom etayotgan dungan qoʻzgʻolonini islomning potensial „tahdidi“ isboti sifatida keltirdilar. General Kaufman va uning boshligʻi Dmitriy Milyutin kabilar diniy bagʻrikenglik siyosatini afzal koʻrdilar. Kaufman Rossiya Turkistoni musulmonlarini podshohdan boshqasini oʻz hukmdori sifatida koʻrishiga sabab boʻladigan panislom harakatlaridan xavotirda edi[12].
Sovet Ittifoqi[tahrir | manbasini tahrirlash]
1860-yillarning oʻrtalaridan 1917-yilgacha Oʻrta Osiyoda hukmronlik qilgan Rossiya imperiyasi Islom diniga keng yoʻl ochgan boʻlsa-da, 1917-yilgi inqiloblar va undan keyingi fuqarolar urushi ortidan sovet hokimiyatining oʻrnatilishi dinga marksistik qarshilikni keltirib chiqardi. 1920-yillar boshidagi bolsheviklar hukmronligining dastlabki bir necha yillarida sovet amaldorlari Oʻrta Osiyoda oʻz oʻrnini mustahkamlash uchun boshqa maqsadlarni (madaniyatni modernizatsiya qilishga urinish, maktablar qurish, ayollar mavqeini yaxshilash) birinchi oʻringa qoʻyib, pragmatik yoʻl tutdilar. Bu davrda bolsheviklar oʻz maqsadlarini amalga oshirish uchun jadidlar (maʼrifatni yaxshilash kabi ijtimoiy va madaniy islohotlarga intilayotgan musulmonlar) bilan hamkorlik qildilar. Bu jarayonda bolsheviklar 1920—1930-yillarda Oʻrta Osiyoning etnik jihatdan alohida respublikalarga boʻlinishi jarayonida targʻibot-tashviqot yoʻli bilan va oʻz siyosatiga mos mansabdor shaxslarni tayinlash orqali marksistik mafkuraga mos yangi siyosiy elitani yarata oldilar[13].
1926-yilda Sovet hukumati rasmiy siyosatni islomga bagʻrikenglikdan qoralashga oʻzgartirish uchun Markaziy Osiyo ustidan yetarlicha nazorat mustahkamlandi, deb qaror qildi. Hukumat xususiy diniy maktablarni davlatga qarashli davlat maktablari foydasiga yopdi. 1927-1929-yillarda davlat Markaziy Osiyoda masjidlarni yopish kampaniyasini olib bordi. Bu operatsiya toʻliq hujjatlashtirilmagan, ammo mavjud hisob-kitoblar shuni koʻrsatadiki, jarayon koʻpincha zoʻravonlik va qattiq nazorat ostida boʻlgan. Koʻpincha oʻzini oʻzi tayinlagan amaldorlar tomonidan imomlarni hibsga olish va binolarni vayron qilish hollari kuzatilgan. Islom kommunizm dushmani sifatida qoralangan[14].
Ushbu hujumlarga qaramay, Oʻrta Osiyoda Islom Sovet hukmronligi davrida ham saqlanib qoldi. Biroq, bu jarayonda u oʻzgardi. Islom jamoat sohasining bir qismi oʻrniga oilaga yoʻnaltirilgan boʻlib, „mahalliylashtirildi, odat va anʼanalarning sinonimi boʻldi“[15]. Bu amaliyotning bir xillashuviga olib keldi. Diniy maʼmurlar risolalarni nashr eta olmagani yoki koʻpincha bir-biri bilan muloqot qila olmaganligi sababli, mavjud diniy bilimlar zaxirasi sezilarli darajada kamaydi. Bundan tashqari, Islom dini, ayniqsa, axloq va axloqiy qadriyatlarga taʼsiri nuqtai nazaridan, ommaviy nutqlardan asosan olib tashlandi[16]. Sovet hukumati tomonidan ruxsat etilgan har qanday diniy amallar Markaziy Osiyo va Qozogʻiston musulmonlari diniy boshqarmasi tomonidan tartibga solingan.
1980, 1990-yillar va Islom uygʻonishi[tahrir | manbasini tahrirlash]
1980-yillarning oʻrtalarida Mixail Gorbachyov tomonidan amalga oshirilgan ochiqlik siyosati natijasida 1988-yilga kelib Sovet hukumati islom ustidan nazoratni yumshatdi. Natijada, tez diniy jonlanish, jumladan, yangi masjidlar, adabiyotlar va xususiy diniy maktablar tashkil etildi. Ko‘pchilik Markaziy osiyoliklarni islomiy axloqiy va maʼnaviy qadriyatlar qiziqtirardi[17][18].
1991-yilda Sovet Ittifoqi parchalanganidan keyin uygʻonish jarayoni yanada tezlashdi. Koʻpchilik uchun islom Sovet davrida qatagʻon qilingan milliy meros boʻlib qoldi. Bundan tashqari, Gorbachyov davridagi sayohat cheklovlari kamaytirilishi boshqa musulmon davlatlari bilan madaniy almashinuvni yoʻlga qoʻydi. Masalan, Saudiya Arabistoni 1980-yillar oxirida Sovet Ittifoqiga Qur’on nusxalarini yuborgan. Oʻrta Osiyoda amalda boʻlgan islom shu qisqa vaqt ichida ancha xilma-xillashdi[19]. Qolaversa, islom dini jozibador edi. Chunki u Sovet Ittifoqi parchalanganidan keyin respublikalar duch kelgan son-sanoqsiz siyosiy va iqtisodiy muammolar uchun muqobil yechimlarni taklif qilgan[20].
Biroq Markaziy Osiyo respublikalari hukumatlari siyosiy sohada islomdan ehtiyotkor edilar. Ularning nomaqbul taʼsir haqidagi qoʻrquvi 1992-yilda Tojikiston hukumati va Islom Uygʻonish partiyasi deb nomlangan radikal islomiy guruh boshchiligidagi muxoliflar koalitsiyasi oʻrtasida boshlangan fuqarolar urushi bilan tasdiqlandi[21]. 1997-yilgacha davom etgan fuqarolar urushi boshqa sobiq sovet respublikalariga islomiy muxolifat guruhlari qanday xavf tugʻdirayotganini koʻrsatdi. 1996-yilda Afg‘onistonning Tolibon tomonidan egallab olinishi bu tahdidni yanada kuchaytirdi[22].
Islom Uygʻonish partiyasi (IRP) bir necha oʻxshash islomiy muxolif guruhlardan biri boʻlgan, jumladan Oʻzbekiston Islomiy Harakati (OʻIH) ham fuqarolar urushida Tojikiston hukumatiga qarshi kurashgan[23]. IUP Sovet Ittifoqidagi yashirin islomiy guruhlardan kelib chiqqan. Partiya 1990-yilda Astraxanda asosan tatar ziyolilaridan iborat guruh tomonidan tuzilgan va har bir sovet respublikasi uchun alohida boʻlimlari mavjud boʻlgan. Partiya aslida Rossiyada rasmiy siyosiy partiya sifatida roʻyxatga olingan, biroq Markaziy Osiyo hukumatlari tomonidan taqiqlangan edi[24]. Tan olmaslik natijasida siyosiy muxolifat Tojikistonda fuqarolar urushi zoʻravonligiga aylandi, bu urushda 6 millionlik aholidan 50 000 dan ortiq kishi halok boʻldi va yana 250 000 kishi mamlakatdan Afgʻoniston, Oʻzbekiston yoki boshqa joylarga qochib ketdi[25]. Fuqarolar urushi ortidan Tojikiston hukumati kelajakdagi keskinliklarning oldini olish maqsadida islomiy guruhlarni hukumat tarkibiga kiritdi. Biroq, Markaziy Osiyoning boshqa respublikalari bu misolga ergashmadi. Aksincha, islomiy guruhlarni siyosiy jarayonda ishtirok etishlariga ruxsat berish oʻrniga ularni repressiya va taʼqib qilishni davom ettirdi[26].
Barcha islomiy harakatlar IUP kabi zoʻravonlik qilmadi. 1990-yillarda Markaziy Osiyoda eng mashhur radikal islom harakati zoʻravonliksiz Hizb ut-Tahrir edi. U IUP va OʻIH kabi guruhlar kabi zoʻravonlik usullarini qoʻllab-quvvatlamasa ham, uning maqsadi barcha musulmon mamlakatlarini tinch yoʻl bilan birlashtirish va ularning oʻrniga qayta tiklangan xalifalik qurishdir. Shu sababdan Markaziy Osiyo hukumatlari buni tahdid deb hisoblab, Markaziy Osiyo respublikalarida buzg‘unchi guruh sifatida qonundan tashqariga chiqarishgan.
21-asr[tahrir | manbasini tahrirlash]
2001-yil 11-sentabrdagi terrorchilik xurujlaridan soʻng xorijiy davlatlar OʻIH kabi radikal islomiy terrorchilik tashkilotlari tarqalishining oldini olishga koʻproq harakat qilishdi. Markaziy Osiyo respublikalari AQSh va uning ittifoqchilariga Afg‘onistondagi Tolibonga qarshi operatsiyalarda foydalanish uchun o‘z hududi va havo kengliklarini taklif qildi. Xalqaro hamjamiyat terrorizmga qarshi kurashish uchun Markaziy Osiyoda barqarorlikni taʼminlash muhimligini tan oldi[27].
AQSh, Rossiya va Xitoy kabi davlatlar nafaqat terrorizmga qarshi kurashdan manfaatdor edilar, balki ular terrorga qarshi urushdan mintaqadagi siyosiy va iqtisodiy maqsadlarini ilgari surish, xususan, Markaziy Osiyo energiya resurslaridan foydalanish uchun foydalanganlar[27].
Tojikistonda hukumat islomning siyosatdagi mavqeini pasaytirish maqsadida xalqaro munosabatlardagi bunday oʻzgarishlardan foydalanib, davlat maktablarida islomiy guruhlarning qonuniy huquqi boʻlgan hijobni (Sovet hokimiyati davrida Tojikistonda anʼanaviy boʻlmagan) qisqartirish yoki butunlay taqiqlash kabi choralar koʻrdi[22].
2001-yildan beri Markaziy Osiyo respublikalaridagi etnik va diniy ziddiyatlar qashshoqlik va yomon iqtisodiy ko‘rsatkichlar bilan birgalikda islomiy guruhlarni tobora o‘zgaruvchan qilib qo‘ydi. Biroq, hukumatlar islomiy guruhlarga nisbatan repressiya va tazyiqlarni oqlash uchun koʻpincha guruhlar zoʻravoliklarga foydalanish ehtimolidan foydalanadilar.
Yana qarang[tahrir | manbasini tahrirlash]
Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- ↑ Rowland, Richard H.. "CENTRAL ASIA ii. Demography" (en). Encyclopaedia Iranica. 2. 161–164 b. http://www.iranicaonline.org/articles/central-asia-ii.<!--->
- ↑ „The Global Religious Landscape“. Pew (2012-yil dekabr). 2015-yil 24-sentyabrda asl nusxadan arxivlangan.
- ↑ Al-Jallad, Ahmad (30 May 2011). "Polygenesis in the Arabic Dialects". Encyclopedia of Arabic Language and Linguistics. BRILL. doi:10.1163/1570-6699_eall_EALL_SIM_000030. ISBN 9789004177024. http://referenceworks.brillonline.com/entries/encyclopedia-of-arabic-language-and-linguistics/polygenesis-in-the-arabic-dialects-EALL_SIM_000030?s.num=1&s.f.s2_parent=s.f.book.encyclopedia-of-arabic-language-and-linguistics&s.q=neo-arabic.
- ↑ „The results of the national population census in 2009“. Agency of Statistics of the Republic of Kazakhstan (2010-yil 12-noyabr). 2011-yil 22-iyulda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2010-yil 21-yanvar.
- ↑ „Tajikistan“. U.S. Department of State. Qaraldi: 2015-yil 14-fevral.
- ↑ „Kyrgyzstan“ (en). Pew-Templeton Global Religious Futures Project (2010). 2018-yil 22-martda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2018-yil 1-avgust.
- ↑ Trilling, David. „Tajikistan debates ban on Arabic names as part of crackdown on Islam“ (en-GB). The Guardian (2015-yil 8-may). Qaraldi: 2017-yil 25-may.
- ↑ Trilling, David. „Islam in Uzbekistan“ (en-GB). CIA. Qaraldi: 2018-yil 27-mart.
- ↑ „Religion in Turkmenistan“. Facts and Details. Qaraldi: 2019-yil 27-mart.
- ↑ Naumkin, 38.
- ↑ Foltz, Richard C. (2006-10-26). "Islamic Communities in Central Asia". Oxford Handbooks Online. doi:10.1093/oxfordhb/9780195137989.003.0045. http://dx.doi.org/10.1093/oxfordhb/9780195137989.003.0045.
- ↑ Brower, 116.
- ↑ Khalid, 65-71.
- ↑ Khalid, 71-73.
- ↑ Khalid, 82.
- ↑ Khalid, 83.
- ↑ Schwab, Wendell (Summer 2011).
- ↑ Khalid, 120-121.
- ↑ Khalid, 121-123.
- ↑ Karagiannis, 20
- ↑ Rashid, Jihad, 102.
- ↑ 22,0 22,1 Khalid, 123.
- ↑ Karagiannis, 3
- ↑ Rashid, Jihad 98.
- ↑ Rashid, Fires, 50-52.
- ↑ Rashid, Fires, 53-55.
- ↑ 27,0 27,1 Van Wie Davies, 1-5.
Adabiyotlar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- Biard, Aurelie. Bibliography: Religion in Central Asia (Tsarist Period to 2016). CAP Papers 169. http://centralasiaprogram.org/blog/2016/07/01/bibliography-religion-in-central-asia-tsarist-period-to-2016/
- Brower, Daniel R, "Islam and Ethnicity: Russian Colonial Policy in Turkestan, " in Russiaʼs Orient: Imperial Borderlands and Peoples, 1700-1917, ed. Daniel R. Brower and Edward J. Lazzerini. (Bloomington: Indiana University Press, 1997).
- Crews, Robert D.. For Prophet and Tsar: Islam and Empire in Russia and Central Asia. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press., 2006. ISBN 0-674-02164-9.
- Karagiannis, Emmanuel (2010). Political Islam in Central Asia: The Challenge of Hizb ut-Tahrir. New York, New York: Routledge.
- Khalid, Adeeb. Islam After Communism: Religion and Politics in Central Asia. Los Angeles: University of California Press, 2007. ISBN 978-0-520-24927-1.
- Naumkin, Vitaly V.. Radical Islam in Central Asia: Between Pen and Rifle. Lanham, MD: Rowman & Littlefield Publishers, 2005. ISBN 0-7425-2930-4.
- Paksoy, HB. ALPAMYSH: Central Asian Identity under Russian Rule. Hartford, Connecticut: AACAR, 1989. ISBN 978-0962137907. (Wayback Machine saytida 2017-04-21 sanasida arxivlangan)
- Paksoy, HB. Essays on Central Asia. Lawrence, KS: Carrie, 1999.
- Rashid, Ahmed (Spring 2001). "The Fires of Faith in Central Asia". World Policy Journal 18 (1): 50–52. doi:10.1215/07402775-2001-2001.
- Rashid, Ahmed (2007). Jihad: The Rise of Militant Islam in Central Asia. Berkeley, California: University of California Press.
- Schwab, Wendell (June 2011). "Establishing an Islamic niche in Kazakhstan: Musylman Publishing House and its publications". Central Asian Survey 30 (2): 227–242. doi:10.1080/02634937.2011.565229.
- Van Wie Davies, Elizabeth; Azizian, Rouben (2007). Islam, Oil and Geopolitics: Central Asia After September 11. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. pp. 1-5.