Turkiyadagi antikommunizm

Ishorat qoʻshish
Vikipediya, ochiq ensiklopediya

Turkiyadagi antikommunizm - bu Turkiyada kommunistik tizimlar va qarashlarning tarqalishiga yo'l qo'ymaslik, kapitalistik qarashlarga qarshi bo'lgan va buning aksi bo'lishi mumkinligini ko'rsatadigan kommunizm g'oyasiga qarshi harakatlar.

Turkiyadagi kommunistik faoliyat 1918 yilga, ya'ni Birinchi jahon urushidan keyin Usmonlilar imperiyasi yerlarining bosib olinishiga borib taqaladi. Bu jarayonda mamlakat voqeligi va umuminsoniy marksistik harakatning davriy sharoitlariga ko'ra bir-biridan farq qiluvchi ko'plab kommunistik partiyalar, harakatlar va guruhlar faoliyat ko'rsatdi. Mustafo Suphi va uning 14 nafar doʻsti oʻldirilganidan soʻng, birinchi qonuniy partiya boʻlgan Turkiya Kommunistik partiyasi tashkil topgan yili partiya kadrlari noqonuniy zaminga tortildi. Bugungi kunga kelib, o'z dasturida marksistik elementlarni o'z ichiga olgan ko'plab yuridik partiyalar ularning tarqatib yuborilishiga olib keldi. Biroq, ayrim guruhlar partiya tuzish g'oyasini istisno qilib, tashkiliy tuzilma ostida inqilobiy faoliyat olib bordilar.[1]

Davr bo'yicha voqealar

Anadoluda antikommunistik faoliyat 20-asr boshidan rivojlandi va 1920-yillarda keng qamrovli boʻldi. Shu doirada Komintern delegati va Turkiya Kommunistik partiyasining asoschisi Mustafo Sufi 1921-yil 28-yanvarda 14 nafar safdoshi bilan birga oʻldirilgan.[2] Bu rivojlanishdan keyingi yillarda Takrir-i Sukun qonuni[3] qabul qilinib, barcha taraflar bosim ostida qoldi, keyin 1927 yilgi hibsga olish deb nomlanuvchi hibsga olish jarayoni boshlandi va ularga qarshi keng tarqalgan hibsga olish siyosati amalga oshirildi. Turkiya Kommunistik partiyasi a'zolari.[4][5] Hikmet Kivilcimli, Nozim Hikmet, Shefik Husnü kabi ismlar sudlanib, qamoq jazosiga hukm qilindi.

1930 va 1940 yillar

1930-yillarda Sovet Ittifoqi va Turkiya o'rtasida diplomatik yaqinlashuv sodir bo'ldi. Shu doirada İsmet İnönü 1932-yil 25-apreldan 10-maygacha Sovet Ittifoqiga borib, bir qancha uchrashuvlar oʻtkazdi. Inönü Moskvaga borish maqsadini quyidagicha izohlaydi:[6]

Biroq Turkiyada ham milliy, ham konservativ sektorlar (masalan , Kommunizmga qarshi kurash uyushmasi ) va vaqti-vaqti bilan armiya tomonidan antikommunistik tashviqot olib borildi.[7]

1937-yilda Mustafo Kamol Otaturk boshchiligidagi delegatsiya Hikmet Qiviljimlining yozganlarini zararli deb e’lon qilib, ularni senzura qilishga qaror qildi.[8] Qarorda Hikmet Kivilcimli tomonidan yozilgan va Istanbuldagi Gutenberg bosmaxonasida nashr etilgan "Demokratiya, Turkiya, Iqtisodiy Siyosat" risolasida zararli moddalar borligi tushunilgani uchun Matbuot qonuni 51. moddaga muvofiq uni sotishni taqiqlash; 18.11.937 yildagi va 7478/33, 7969/3-sonli qarorlari bilan Ichki ishlar vazirligining takliflari bilan 15.12.937 yildagi Ijroiya kengashi tomonidan tasdiqlangan[9].

Fashistlar Germaniyasi bilan munosabatlar

II. jahon urushi Fashistlar Germaniyasi yetakchisi Adolf Gitler 1941-yil 1-martda Turkiya prezidenti İsmet Inönüga maktub yozdi. Gitler o'z maktubida "Urush tugaganidan keyin Yevropaning yaralarini davolay boshlaydigan iqtisodiy taraqqiyot Germaniya va Turkiyani muqarrar ravishda yaqin munosabatlarga qaytaradi" degan iboralarni ishlatib, ikki davlat o'rtasidagi munosabatlarning 2013 yilda ham kuchayishini talab qilgan. yaxshi yo'l.[10] Urush yillarida fashistlar Germaniyasining elchisi Frans fon Papen orqali diplomatik aloqalarni rivojlantirgan Turkiya 1941-yil 18-iyunda fashist Germaniyasi bilan Turk-Germaniya doʻstlik paktini[11][12] imzoladi va 90.000 tonna xrom rudasini Germaniyaga sotdi. Natsistlar boshlandi. Buning evaziga Turkiyaning qurol va mashinaga bo‘lgan ehtiyoji natsistlar tomonidan qoplanadi.[13] Imzolangan kelishuvdan toʻrt kun oʻtib Barbarossa operatsiyasi boshlandi. Bu operatsiyadan keyin fashistlar tashqi ishlar vaziri Yoaxim fon Ribbentrop elchi orqali Turkiyaga natsist kuchlarini Turkiya orqali Kavkaz va Iroqqa yuborish uchun bosim o'tkaza boshladi.[14] Biroq Turkiya ehtiyotkorlik bilan harakat qildi va ochiqchasiga urushga kirishdan qochdi. Turkiyaning Berlindagi elchisi Numan Menemenciog'luning Berlindagi nutqida, "Turkiya Bolshevik Rossiyasining to'liq mag'lubiyatidan avval ham, hozir ham imkon qadar foyda ko'radi". ishlatiladigan iboralar.[15] O'sha davr Bosh vaziri Shukru Saracho'g'li ham "bir turk sifatida Rossiyaning yo'q qilinishini astoydil istadim" dedi.[15] Turkiya hukumati 1941 yilda Antikomintern paktiga kuzatuvchi sifatida qo'shildi va Turk-Germaniya do'stlik pakti doirasida fashistlar Germaniyasi bilan do'stona aloqalarni rivojlantirdi.[16] 1942 yilda Sovet-Germaniya frontidagi vaziyat Qizil Armiya uchun ayniqsa noqulay bo'lganida, Turkiya hukumati SSSR chegarasida 25 dan ortiq diviziyani joylashtirdi. Shu sababli Sovet qo'mondonligi Buyuk Vatan urushining eng og'ir davrida Kavkazda, SSSR-Turkiya chegarasida katta miqdordagi qurolli kuchlarni saqlashga majbur bo'ldi.[17] Sovet manbalariga ko'ra; Stalingrad jangi doirasida Volga bo‘yida Fridrix Paulus qo‘mondonligi ostidagi 33 ta nemis diviziyasining mag‘lubiyati Turkiyada aks-sado berib, o‘z obro‘sini saqlab qolish uchun o‘sha davr hukmdorlari keksa marshal Fevzi Chakmakni aybladilar.[18] Keyinchalik, 1946 yil iyul oyida Parijdagi L'Ordre gazetasi bu haqda shunday yozgan edi:[18]

Adolf Gitler tomonidan urush kuzatuvchisi sifatida taklif qilingan Jemil Cahit Toydemir boshchiligidagi turk harbiy delegatsiyasi 1943 yil 26 iyundan 1943 yil 7 iyulgacha Gitlerning Sharqiy Prussiyadagi qarorgohi Wolfsschanzega tashrif buyurdi. Tashrifga Valter Shellenberg hamrohlik qildi. Ittifoqdosh kuchlarning urushdagi ustunligi turk-natsist munosabatlariga ham ta'sir qildi va 1944-yil 20-aprelda fashistlarga xrom yetkazib berish to'xtatildi.[19] Natsistlarning javobi elchi orqali eslatma berish edi.[20] 1944 yil avgustda Bolgariya Qirolligi urushdan chiqdi va Qizil Armiya qo'shinlari mamlakatga kirdi. Bu voqealarga parallel ravishda Turkiya fashistlar Germaniyasi va uning ittifoqchisi Yaponiya imperiyasi bilan barcha aloqalarini uzganini e'lon qildi.[21]

  1. ↑ Türkiye'de Komünizm 1920 — 2005 Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh., Marxists Internet Archive, Erişim tarihi: 4 Ağustos 2018.
  2. ↑ Kılıç, Ecevit TKP'nin liderleri denizde öldürüldü Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh., Sabah gazetesi, 14 Eylül 2008, Erişim tarihi: 19 Kasım 2015.
  3. ↑ TBMM Zabıt Ceridesi, cilt 30, 19. İçtima, 2 Mart 1927 Çarşamba.
  4. ↑ Demirci, Fatih Kadro Hareketi ve Kadrocular, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 2006, sayı 15.
  5. ↑ Ergüder, J. 1927 Komünist Tevkifatı, "İstanbul Ağır Ceza Mahkemesindeki Duruşma", Birikim Yayınları, İstanbul, 1978
  6. ↑ İsmet İnönü Moskova'ya niçin ısrarla davet edilmişti? Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh., 20 Şubat 2013, Erişim tarihi: 23 Ekim 2016.
  7. ↑ Darendelioğlu, İlhan, Türkiye’de Milliyetçilik Hareketleri', t Yay., 1975, s.243-45, 311-315 ve 386-393; Öznur Hakkı, Ülkücü Hareket, Cilt 2, Teşkilatlar ve Mücadeleler, Alternatif Yay., 2. baskı, Ankara, tarihsiz, 2003 veya 2004, s.97-106.
  8. ↑ Başvekalet Kararlar Dairesi Müdürlüğü 15 Aralık 1937 tarih, 7829 nolu kararname., Erişim tarihi: 7 Haziran 2016.
  9. ↑ Demokrasi, Türkiye, Ekonomi Politikası Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh. (orijinal başlık Demokrasi, Türkiye Ekonumi Polkitikası), Erişim tarihi: 7 Haziran 2016.
  10. ↑ Altan Öymen, Hitler ile İnönü'nün 1941 Mart'ındaki mektuplaşması Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh., Radikal, 8 Mayıs 2010, Erişim tarihi: 12 Eylül. 2016.
  11. ↑ Özçelik, M. İkinci Dünya Savaşı'nda Türk Dış Politikası Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh., Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, sayı 19, s. 259, Erişim tarihi: 12 Eylül 2016.
  12. ↑ Çelik, A. İkinci Dünya Savaşı Sürecinde (1939-1945) Muhalif Basın Webarxiv andozasida xato: |url= qiymatini tekshiring. Boʻsh., Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi, s. 55, Erişim tarihi: 12 Eylül 2016.
  13. ↑ Uğur Mumcu, Kırkların Cadı Kazanı, 1994, s. 43. ISBN 975-478-059-5
  14. ↑ Mumcu, s. 51-52.
  15. ↑ 15,0 15,1 SSCB Bilimler Akademisi - Asya Halkları Enstitüsü, Ekim Devrimi Sonrası Türkiye Tarihi, İkinci Dünya Savaşı Döneminde Türk-Sovyet İlişkileri, Bilim Yayınları, Cilt-I, s. 280-283,
  16. ↑ Weinberg, Gerhard (1970). The Foreign Policy of Hitler's Germany Diplomatic Revolution in Europe 1933–36. Chicago: University of Chicago Press. s. 342–346. ISBN 0226885097.
  17. ↑ SSCB Bilimler Akademisi - Asya Halkları Enstitüsü, Ekim Devrimi Sonrası Türkiye Tarihi, İkinci Dünya Savaşı Döneminde Türk-Sovyet İlişkileri, Bilim Yayınları, Cilt-I, s. 280-283,
  18. ↑ 18,0 18,1 SSCB Bilimler Akademisi - Asya Halkları Enstitüsü, Ekim Devrimi Sonrası Türkiye Tarihi, İkinci Dünya Savaşı Döneminde Türk-Sovyet İlişkileri, Bilim Yayınları, Cilt-I, s. 280-283,
  19. ↑ Çelik, s. 84.
  20. ↑ Çelik, s. 85.
  21. ↑ Çelik, s. 86. 
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Turkiyadagi_antikommunizm&oldid=3762992" dan olindi