Mug'la

Vikipediya, ochiq ensiklopediya

Muğla Turkiyaning bir viloyati va aholi soni boʻyicha yigirma toʻrtinchi shahar. 2020 yil holatiga koʻra, uning aholisi 1,021,773 ni tashkil qiladi. Kichik bir qismi Oʻrtayer dengizi hududiga toʻgʻri keladigan Egey mintaqasida joylashgan va Ortaja, Dalaman, Koyjegiz, Fethiye, Marmaris, Milas, Datcha va Bodrum kabi dam olish joylari bilan mashhur. Viloyatda 13 ta tuman mavjud.

Tarixı[tahrir | manbasini tahrirlash]

Antik davr[tahrir | manbasini tahrirlash]

Menteshedagi Kariya yoʻlining bir qismi

Qadimgi Kariya hududining eng qadimiy aholi punktlaridan biri boʻlgan Mugʻla dastlab Anadoʻlining tub aholisi boʻlgan kariylar hukmronligi ostida boʻlgan, soʻngra Misr, Ossuriya va skiflarning qisman va qisqa muddat bosqinlari ostida boʻlgan. Avval Midiya, keyin forslar Mugʻlani oʻz boshqaruviga olib, mintaqani satrap orqali boshqargan. Iskandar Zulqarnayn qoʻshinlari bilan kelganida Mugʻla viloyatini Kariya satrapi boshqargan.

Usmonli davri[tahrir | manbasini tahrirlash]

Mugʻlaning paydo boʻlishi, ehtimol, respublikaning birinchi yillarida

Mugʻla qadimgi sivilizatsiyalarga mezbonlik qilgan va har davrda oʻz ahamiyatini saqlab qolgan mintaqadir. Islom hukmronligidan oldin sivilizatsiyalar tomonidan Kariya, islom hukmronligidan keyin esa Menteshe nomini olgan mintaqaning nomi qayerdan olinganligi aniq emas. Avliyo Chalabiy oʻzining Sayohatnoma kitobida Mugʻla nomi haqida shunday degan:

Yil tarixida (…) katta urush boʻldi va Menteshe Oʻgʻlining vaziri Mugʻli Bey yunonlar tomonidan bosib olindi. Mugʻli Bey tushıda Muhammadni oʻz qishlogʻida koʻrdi va keyinchalik ulamolar huzurida Islomni qabul qildi. Mugʻla qal’asi fath qilinganidan keyin bu shahar nomi Mugʻla deb atala boshlandi. „Mug“ forscha kofir degan maʼnoni anglatadi. Mugʻli bey musulmon boʻlgandan keyin koʻp xizmatlar qildi, koʻplab urushlarda qatnashdi[1]ç

Respublika davri[tahrir | manbasini tahrirlash]

Respublika tashkil etilgandan keyin maʼmuriy tuzilmada Mugʻla viloyatining maʼmuriy markazi boʻlgan shahar togʻli tuzilishi va qulay aloqa yoʻllari yoʻqligi sababli rivojlana olmadi. Yillar davomida faqat shahar markazi boʻlish harakatchanligi bilan rivojlanishga harakat qilgan Mugʻla, soʻnggi yillarda, ayniqsa universitetning ochilishi, yangi sanoat zonasining tashkil etilishi va sanoatning ortishi bilan rivojlana boshladi.

Mugʻla oshxonasi[tahrir | manbasini tahrirlash]

Eng mashhur taomlardan biri Mugʻlaning oʻziga xos tarhanasidir. Tarhana yozda tayyorlanadi, deraza, tom va hovli oldiga qoʻyib quritiladi va qishda isteʼmol qilinadi. Mugʻlada zaytun va quritilgan qalampir ham madaniyatga aylandi. Bulardan tashqari Mugʻla markazining oʻziga xos taomlari ham bor.

Mugʻla uylari[tahrir | manbasini tahrirlash]

Shahardagi eski koʻcha

Mugʻladagi uylar; shahar timsoliga aylangan dizaynlari, yogʻoch ishchanligi, shift bezaklari bilan turk anʼanaviy meʼmorchiligida noyob model yaratadi. Ular odatda yaxshi saqlanadi. Toʻgʻridan-toʻgʻri anʼanaviy arxitekturadan ilhomlangan yangi inshoatlar hali ham Mugʻlada boshqa mintaqalarga qaraganda koʻproq qurilmoqda, deb aytish mumkin. Bunda shaharning yuqori taʼlim va mahalliy ong darajasi, mintaqaning turistik hudud ekanligi oʻz taʼsirini oʻtkazmoqda.

Taʼlim[tahrir | manbasini tahrirlash]

1992-yilda tashkil etilgan Mugʻla Sıtki Kochman universiteti, ayniqsa, 1999-yildan soʻng, universitetni tom maʼnoda oʻz qanoti ostiga olgan tadbirkor Sitki Davut Kochmandan keyin ajoyib sur’atlar bilan rivojlandi. Yaqinda vafot etgan Sıtki Davut Kochman va asoschi rektor Ethem Ruhi Figlali (1992-2002) rahbarligida 30 ming aholiga ega kichik va harakatsiz shahar markazi boʻlgan shahar, bu bilan katta sur’atga ega boʻldi. 20 000 dan ortiq talabalardan iborat yangi jamoaning turar joyi. . Mugʻla Sıtkı Kochman universiteti har yili ochilgan yangi fakultetlari bilan yanada koʻproq talabalar jamoasiga murojaat qilish imkoniyatiga ega boʻldi. Mugʻla viloyati unchalik katta boʻlmaganligi sababli, talabalar uyni ijaraga olish va topishda muammolarga duch kelishlari mumkin.

Manba[tahrir | manbasini tahrirlash]

  1. Seyahatnâme, s.105