Liberalizatsiya
Liberalizatsiya yoki liberallashtirish keng atama boʻlib, qonunlar, tizimlar yoki fikrlarni unchalik jiddiy boʻlmagan holga keltirish amaliyotiga ishora qiladi[1] , odatda muayyan hukumat qoidalari yoki cheklovlarini bartaraf etish maʼnosida keladi. Bu tushuncha koʻpincha iqtisodga nisbatan qoʻllaniladi, bu erda u iqtisodiyotni liberallashtirish, iqtisodiy faoliyatga (muayyan yoʻnalishga) qoʻyilgan cheklovlarni olib tashlash yoki kamaytirishni anglatadi [2]. Biroq, liberallashtirish, masalan, giyohvand moddalarni liberallashtirishni tavsiflashda, dekriminalizatsiya yoki qonuniylashtirishning sinonimi sifatida ham qoʻllanilishi mumkin (ilgari noqonuniy boʻlganidan keyin biror narsani qonuniy qilish harakati).
Iqtisodiyot va savdo sohasida[tahrir | manbasini tahrirlash]
Iqtisodiyotni liberallashtirish deganda xususiy tadbirkorlik va savdoga nisbatan davlat tomonidan tartibga solinadigan cheklovlar yoki cheklovlarni kamaytirish yoki bekor qilish tushuniladi [3]. Odatda erkin bozor va erkin savdo tarafdorlari tomonidan ilgari suriladi, ularning mafkurasi iqtisodiy liberalizm deb ham ataladi. Soliqlar, ishsizlik nafaqalari va ijtimoiy sugʻurtani kamaytirish ham liberalizatsiyani bir qismi boʻlib hisoblanadi.
Iqtisodiyotni liberallashtirish koʻpincha xususiylashtirish bilan bogʻliq boʻlib, bu biznes, korxona, agentlik, davlat xizmati yoki davlat mulkiga egalik qilish yoki autsorsingni davlat sektoridan xususiy sektorga oʻtkazish jarayonidir. Masalan, Yevropa Ittifoqi gaz va elektr energiyasi bozorlarini erkinlashtirib, raqobatbardosh tizimni joriy qildi. Fransiyaning EDF va Shvetsiyaning Vattenfall kabi baʼzi etakchi Evropa energetika kompaniyalari qisman yoki toʻliq hukumat mulkida qolmoqda. Liberallashtirilgan va xususiylashtirilgan davlat xizmatlari yirik kompaniyalar tomonidan ustunlik qilishi mumkin, ayniqsa kapital, suv, gaz yoki elektr energiyasi yuqori boʻlgan tarmoqlarda. Baʼzi hollarda ular, hech boʻlmaganda, isteʼmolchilar kabi bozorning ayrim segmentlari uchun qonuniy monopoliya boʻlib qolishi mumkin. Liberallashtirish, xususiylashtirish va barqarorlashtirish Vashington konsensusining oʻtish davridagi iqtisodlar uchun uchlik strategiyasidir[3].
Xalqaro valyuta jamgʻarmasi (XVF) va Jahon banki tashkil etilishiga sababchi boʻlgan Bretton-Vuds 1944-yildagi konferensiyada Xalqaro savdo tashkilotini (XTO) tashkil etishni tavsiya qildi. 1946 yilda XVF va Jahon banki tashkil etilgan boʻlsa-da, ITO taklifi amalga oshmadi. Buning oʻrniga, 1948 yilda Tarif va Savdo boʻyicha Bosh Bitim (GATT), unchalik ambitsiyaga ega boʻlmagan institut tuzildi. GATTning asosiy maqsadi har tomonlama iqtisodiy farovonlikka erishish uchun savdoni erkinlashtirish orqali xalqaro savdoni kengaytirishdir. GATT 1947 yilda imzolangan, 1948 yilda kuchga kirgan va 1994 yilgacha amal qilgan. U 1995 yilda Jahon savdo tashkilotiga almashtirildi. GATTning asl matni (GATT 1947) hali ham JST doirasida amal qiladi. Shunday qilib, liberallashtirish tugʻildi[3].
Ijtimoiy siyosatda va hukumatda[tahrir | manbasini tahrirlash]
Ijtimoiy siyosatda liberallashtirish ajralish, abort yoki psixofaol dorilar kabi muayyan amaliyot yoki faoliyatni cheklovchi qonunlarni yumshatishni nazarda tutishi mumkin. Fuqarolik huquqlariga kelsak, bu gomoseksualizm, oʻqotar qurol yoki boshqa narsalarga xususiy mulkchilik, bir jinsli nikoh, millatlararo nikoh yoki dinlararo nikohni taqiqlovchi qonunlarni bekor qilishni nazarda tutishi mumkin.
Liberallashtirish va demokratlashtirish oʻrtasida aniq farq bor. Liberallashtirish demokratlashtirishsiz ham amalga oshirilishi mumkin va maʼlum bir masalaga ixtisoslashgan siyosat va ijtimoiy oʻzgarishlar, masalan, xususiy sotib olish uchun davlat mulkini liberallashtirish bilan shugʻullanadi. Demokratlashtirish siyosiy jihatdan yuqori darajada ixtisoslashgan; u liberallashtirishdan kelib chiqishi mumkin, lekin hukumatni liberallashtirishning kengroq darajasida ishlaydi[3].