Kontent qismiga oʻtish

Angela Carter

Vikipediya, ochiq ensiklopediya
Angela Carter
Tavalludi
Angela Olive Stalker

7-may 1940-yil
Istborn, Angliya
Vafoti 16-fevral 1992-yil(1992-02-16)
(51 yoshda)
London, Angliya
Ijod qilgan tillari Ingliz tili[1]
Fuqaroligi Birlashgan Qirollik[2]
Alma mater University of Bristol
Turmush oʻrtogʻi
  • Paul Carter
    (turm. 1960; ajr. 1972)
  • Mark Pearce
    (turm. 1977)
Bolalari 1
Veb-sayti
angelacarter.co.uk

Angela Olive Pearce (ilgari Carter, qizlik familiyasi; Stalker; 7-may 1940 — 16-fevral 1992), Angela Carter nomidan nashr etgan, ingliz romanchi, qisqa hikoya yozuvchi, shoir va jurnalist edi. U asosan „The Bloody Chamber“ (1979) nomli kitobi bilan tanilgan. 1984-yilda uning „The Company of Wolves“" nomli qisqa hikoyasi shu nomli filmga oʻzgartirildi. 2008-yilda The Times „The 50 greatest British writers since 1945“ roʻyxatida Carter oʻninchi oʻrinni egalladi[3]. 2012-yilda „Nights at the Circus“ James Tait Black Memorial Prize eng yaxshi gʻolibi sifatida tanlandi[4].

Biografiya[tahrir | manbasini tahrirlash]

Angela Olive Stalker 1940-yilda Istborn shahrida tugʻilgan, Sophia Olive (qizlik familiyasi; Farthing; 1905-1969) Selfridgening kassiri va jurnalist Hugh Alexander Stalker (1896-1988) ning oilasida tugʻilgan, Carter bolaligida Yorkshiredagi onasi tarafidagi buvisi bilan yashash uchun evakuatsiya qilingan. Londondagi Streatham and Clapham High Schoolda oʻqiganidan soʻng, u oʻz otasining izidan yurib, The Croydon Advertiserda jurnalist sifatida ishlashni boshladi. Carter University of Bristolda oʻqigan va ingliz adabiyotini oʻrgangan[5][6].

U ikki marta turmushga chiqdi, birinchi marta 1960-yilda Paul Carterga, 1972-yilda u bilan ajrashdi. 1969-yilda u Somerset Maugham Award daromadidan eridan ayrilganini va ikki yil davomida Tokioga koʻchib oʻtganini, u erda Nothing Sacred (1982) da „ayol boʻlish nimani anglatishini oʻrgangan va radikallashganini“ taʼkidlagan[7]. U oʻsha yerda oʻz tajribalari haqida „New Society“ jurnalining maqolalarida yozgan va „Fireworks: Nine Profane Pieces“ (1974), shuningdek „The Infernal Desire Machines of Doctor Hoffman“ (1972) da ham koʻrish mumkin.

Keyinchalik u AQSh, Osiyo va Yevropani oʻzi uchun kashf etdi va shu tufayli u frantsuz va nemis tillarida nutqning ravonligiga erishdi. U 1970-yillarning oxirida va 1980-yillarning koʻp qismini Sheffield University, Brown universiteti, University of Adelaide, va University of East Anglia kabi universitetlarda writer in residence sifatida oʻtkazdi. 1977-yilda Carter Mark Pearce bilan uchrashdi, u bilan uning bitta oʻgʻili bor edi va oʻlimidan oz oldin u Markga turmushga chiqdi[8]. 1979-yilda „The Bloody Chamber“ va uning feministlik essesi „The Sadeian Woman and the Ideology of Pornography“ paydo boʻldi[9]. Uning „The Bloody Chamber“ asari bilan qayta yozish uning hikoyalardagi essenistik qarashlarini buzish uchun kuchli vosita boʻldi. 1985-yilda Carterni Helen Cagney bilan intervyusida, kitobida qayta yozgan hikoyalari haqiqiy hayotda sodir boʻlishi mumkin boʻlgan voqealardan kelib chiqqanligini taʼkidlaydi. U ochiqchasiga shunday deydi: „Shu sababli, men meni qiziqtirgan narsa bu afsonalar va folklor voqealar va muayyan hodisalarni maʼnoga keltirish usullari boʻlganligi haqida oʻylayman“[10]. Shuning uchun Sarah Gamble Carterning kitobi uning moddiy tarafdorligini, yaʼni „har kuni hayotning haqiqiy sharoitlarini oʻrganish uchun u bilan qanday qilib foydalanish mumkinligini koʻrsatish uchun afsonalarni yerga qaytarishni istaganini“ koʻrsatadi, deb aytdi[11]. Uning keyinchalik essesida bu suverensionist nuqtai nazarni dekonstruksionist tarzda qoʻllab-quvvatladi. Esseyida, yozuvchi Marina Warnerning soʻzlariga koʻra, "Carter „The Bloody Chamber.“ ning asosi boʻlgan dalillarni dekonstruksiya qiladi. Bu istak va uning yoʻq qilinishi, ayollarning oʻz-oʻzini yoqib yuborishi, ayollar qanday qilib oʻzlarining qullik holati bilan til biriktirishlari haqida. U oʻz davrining anʼanaviy feministidan koʻra koʻproq mustaqil fikrli boʻlgan"[12].

Carter fantastikalarning samarali yozuvchisi boʻlishidan tashqari, „The Guardian“, „The Independent“ va „New Statesman“ jurnallariga koʻplab maqolalar kiritgan[13]. U bir qator qisqa hikoyalarini radio uchun oʻzgartirgan va Richard Dadd va Ronald Firbank haqida ikkita original radio dramasini yozgan. Uning ikkita fantastikasi filmga moslashtirilgan: The Company of Wolves (1984) va The Magic Toyshop (1967). U ikkala moslashuvda ham faol ishtirok etgan; uning ssenariylari keyinchalik Orlando asoslangan operani oʻz radio skriptlari va librettolari bilan birga dramatik yozishlarining toʻplami boʻlgan „The Curious Room“ da chop etildi[14]. Carterning „Nights at the Circus“ romani 1984-yilda adabiyot uchun James Tait Black Memorial Prizega sazovor boʻldi. Uning 1991-yilgi romani „Wise Children“ ingliz teatr va musiqa zallari anʼanalari orqali surreal yovvoyi sayohatni taklif qiladi.

Carter 1992-yilda oʻz uyida oʻpka saratoni tufayli 51 yoshida oʻldi[15][16]. Oʻlimi vaqtida u Janening oʻgay qizi Adèle Varensning keyingi hayotiga asoslangan Charlotte Brontëning Jane Eyre filmining davomi ustida ish boshlagan edi; faqat konspekti saqlanib qolgan[17].

Ishlari[tahrir | manbasini tahrirlash]

Romanlar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Shadow Dance (1966, shuningdek, Honeybuzzard deb ham tanilgan)
  • The Magic Toyshop (1967)
  • Several Perceptions (1968)
  • Heroes and Villains (1969)
  • Love (1971)
  • The Infernal Desire Machines of Doctor Hoffman (1972, shuningdek, The War of Dreams deb ham tanilgan)
  • The Passion of New Eve (1977)
  • Nights at the Circus (1984)
  • Wise Children (1991)

Qisqa hikoya toʻplamlari[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Fireworks: Nine Profane Piaces (1974; shuningdek, Fireworks: Nine Stories in Various Disguises va Fireworks deb chop etilgan)
  • The Bloody Chamber (1979)
  • The Bridegroom (1983) (Toʻplamga kiritilmagan qisqa hikoya)
  • Black Venus (1985; Qoʻshma Shtatlarda Saints and Strangers deb nashr etilgan)
  • American Ghosts and Old World Wonders (1993)
  • Burning Your Boats (1995)

Sheʼrlar toʻplami[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Five Quiet Shouters (1966)
  • Unicorn (1966)
  • Unicorn: The Poetry of Angela Carter (2015)

Dramatik asarlar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Come Unto These Yellow Sands: Four Radio Plays (1985)
  • The Curious Room: Plays, Film Scripts and an Opera (1996) (Carterning The Company of Wolves va The Magic Toyshop moslashish uchun ssenariylarini oʻz ichiga oladi; shuningdek, Come Unto These Golden Sands: Four Radio Plays tarkibini oʻzlashtiradi)

Bolalar uchun kitoblar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • The Donkey Prince (1970, Eros Keith tomonidan tasvirlangan)
  • Miss Z, The Dark Young Lady (1970, Eros Keith tomonidan tasvirlangan)
  • Comic and Curious Cats (1979, Martin Leman tasvirlagan)
  • Moonshadow (1982) Justin Todd tomonidan tasvirlangan
  • Sea-Cat and Dragon King (2000, Eva Tatcheva tasvirlagan)

Badiiy adabiyot[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • The Sadeian Woman and the Ideology of Pornography (1979)
  • Nothing Sacred: Selected Writings (1982)
  • Expletives Deleted: Selected Writings (1992)
  • Shaking a Leg: Collected Journalism and Writing (1997)

U 1975-yilda Yaponiya madaniyat instituti tomonidan nashr etilgan „A Hundred Things Japanese“ da ikkita maʼruza yozgan. „U Yaponiyada 1969-yildan 1971-yilgacha va 1974-yilgacha yashadi“ (sahifa 202)ISBN 0-87040-364-8. 

Muharrir sifatida[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Wayward Girls and Wicked Women: An Anthology of Subversive Stories (1986)
  • The Virago Book of Fairy Tales (1990) a.k.a. The Old Wives' Fairy Tale Book
  • The Second Virago Book of Fairy Tales (1992) a.k.a. Strange Things Still Sometimes Happen: Fairy Tales From Around the World (1993)
  • Angela Carter’s Book of Fairy Tales (2005) (yuqorida keltirilgan ikkita Virago kitoblarini toʻplaydi)

Tarjimon sifatida[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • The Fairy Tales of Charles Perrault (1977)
  • Sleeping Beauty and Other Favourite Fairy Tales (1982) Michael Foreman tomonidan tasvirlangan (Leprince de Beaumont tomonidan ikkita Perrault hikoyalari)

Filmga moslashtirish[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • „Wolf-Alice“ va „The Werewolf“ nomli qisqa hikoyasidan Carter tomonidan Neil Jordan bilan birga moslashtirish qilingan The Company of Wolves (1984)
  • The Magic Toyshop (1987) Carterning xuddi shu nomdagi romanidan moslashtirilgan va David Wheatley rejissyor boʻlgan

Radio oʻyinlari[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Vampirella (1976) Carter tomonidan yozildi va BBC uchun Glyn Dearman tomonidan rejissyorik qilindi. „The Lady of the House of Love“ qisqa hikoyasi uchun asos boʻldi.
  • Come Unto These Yellow Sands (1979)
  • The Company of Wolves (1980) Carter tomonidan xuddi shu nomli qisqa hikoyasidan moslashtrilgan va BBC uchun Glyn Dearman tomonidan rejissyorlik qilingan
  • Puss-in-Boots (1982) Carter tomonidan uning qisqa hikoyasidan moslashtirilgan va BBC uchun Glyn Dearman tomonidan rejissyorlik qilingan
  • A Self-Made Man (1984)

Televideniya[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • The Holy Family Album (1991)
  • Omnibus: Angela Carter’s Curious Room (1992)

Xotira[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • English Heritage 2019-yil sentabr oyida Carterning oxirgi uyida, Claphamdagi Chase-da, koʻk rangli belgi ochdi. U oʻn olti yil davomida oʻz kitoblarining koʻplarini shu manzilda yozgan va yosh Kazuo Ishiguroga oʻqituvchilik qilgan[18].
  • Britaniya kutubxonasi 2008-yilda Angela Carter Papers-ni sotib oldi. U 224 ta fayl va jilddan iborat boʻlgan katta toʻplam boʻlib, qoʻlyozmalar, xat-xabarlar, shaxsiy kundalik, fotosuratlar va audio kassetlar mavjud.
  • Brixtondagi Angela Carter Close uning ismidan nomlangan[19].

Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  1. ↑ (unspecified title)
  2. ↑ (unspecified title)
  3. ↑ The 50 greatest British writers since 1945. 5 January 2008. The Times. Retrieved on 27 July 2018.
  4. ↑ Flood. „Angela Carter named best ever winner of James Tait Black award“. The Guardian (2012-yil 6-dekabr). Qaraldi: 2012-yil 6-dekabr.
  5. ↑ „Angela Carter - Biography“. The Guardian (2008-yil 22-iyul). Qaraldi: 2014-yil 24-iyun.
  6. ↑ „Angela Carter's Feminism“. www.newyorker.com (2017-yil 6-mart).
  7. ↑ Hill, Rosemary. „The Invention of Angela Carter: A Biography by Edmund Gordon – review“ (en-GB). The Guardian (2016-yil 22-oktyabr). Qaraldi: 2017-yil 29-sentyabr.
  8. ↑ Gordon. „Angela Carter: Far from the fairytale“ (2016-yil 1-oktyabr). Qaraldi: 2019-yil 13-may.
  9. ↑ Dugdale. „Angela's influence: what we owe to Carter“ (2017-yil 16-fevral).
  10. ↑ (Watts, H. C. (1985). An Interview with Angela Carter. Bête Noir, 8, 161-76.).
  11. ↑ Gamble, Sarah (2001). The Fiction of Angela Carter. doi:10.1007/978-1-137-08966-3. http://dx.doi.org/10.1007/978-1-137-08966-3. 
  12. ↑ Marina Warner, speaking on Radio Threeʼs the Verb, February 2012
  13. ↑ „Book of a Lifetime: Shaking a Leg, By Angela Carter“ (en-GB). The Independent (2012-yil 10-fevral). 2022-yil 7-mayda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2017-yil 29-sentyabr.
  14. ↑ Jordison. „Angela Carter webchat – your questions answered by biographer Edmund Gordon“ (2017-yil 24-fevral). Qaraldi: 2019-yil 13-may.
  15. ↑ Waters, Sarah. „My hero: Angela Carter“. The Guardian (2009-yil 3-oktyabr). Qaraldi: 2014-yil 24-iyun.
  16. ↑ Michael Dirda, "The Unconventional Life of Angela Carter — prolific author, reluctant feminist, " The Washington Post, 8 March 2017.
  17. ↑ Clapp, Susannah. „The greatest swinger in town“. The Guardian (2006-yil 29-yanvar). Qaraldi: 2010-yil 25-aprel.
  18. ↑ Flood, Alison. „Angela Carter's 'carnival' London home receives blue plaque“ (en-GB). The Guardian (2019-yil 11-sentyabr). Qaraldi: 2019-yil 11-sentyabr.
  19. ↑ „Anne thorne architects LLP“. 
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Angela_Carter&oldid=4318209" dan olindi