Pelopiya

Pelopiya^[1] (qadimgi yunoncha: Πελόπεια) — qadimgi yunon mifologiyasining qahramoni, Fiestning qizi, undan oʻgʻli Egisni dunyoga keltirgan; uni tashlab yuborgan^[2]^[3]^[4].

Batafsil taqdimotga koʻra, uning otasi Atreydan oʻch oladigan oʻgʻli boʻlishi haqida bashorat oladi. Pelopiya Sikionda yashiringan edi. Pelopiya Afinaga xorovodni yuritadi, sirpanib ketadi va kiyimlarini qonga boʻyaydi; qonni yuvish uchun daryoga boradi. Fiest boshini oʻrab, toʻqaydan sakrab chiqib, uni zoʻrlaydi; bu vaqtda Pelopiya uning qilichini qinidan sugʻurib oladi va yashirib qoʻyadi. Atrey shoh Fesprotning oldiga keldi va u Pelopiyani qizi sifatida koʻrsatib, unga xotin qilib beradi. Egisfni tugʻib, Pelopiya uni tashlab yuboradi, lekin uni echki boqadi va Atrey uni topib, oʻgʻli sifatida katta qildi; Pelopiya unga qilich berdi.

Oʻgʻli ulgʻayganida, Agamemnon va Menelay Delfdagi Fiestni tutib oladilar va qamoqqa tashlab Atreyga olib keladilar. Atrey Egisfga Fiestni oʻldirishni buyuradi. Zindonda Fiest oʻz qilichini tanib qoladi, ammo Pelopiya Fiestni tanib, oʻzini qilich sanchib oʻldirdi^[5]. Boshqa versiyaga koʻra, Pelopiya oʻzi otasi uchun qasos oladi^[6].

Pelopiya bir qator qadimiy pyesalarning, xususan, Sofoklning „Sikiondagi Fiest“ tragediyasining qahramoniga aylandi. Uning rolini Domitsian^[7] davrida aktyor Paris ijro etgan.

Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]

↑ Любкер Ф. Aegisthus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга, Ф. Гельбке, П. В. Никитин, В. А. Канский, пер. А. Д. Вейсман, Ф. Гельбке, Л. А. Георгиевский, А. И. Давиденков, В. А. Канский, П. В. Никитин, И. А. Смирнов, Э. А. Верт, О. Ю. Клеменчич, Н. В. Рубинский — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 26.
↑ Gigin. Mifi 87
↑ Н. О. Эгист // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1904. — Т. XL. — С. 154.
↑ group of authors Aegisthus (англ.) // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 1. — P. 254.
↑ Gigin. Mifi 88
↑ Gigin. Mifi 254
↑ Yuvenal. Satiri VII 92

[1] Любкер Ф. Aegisthus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга, Ф. Гельбке, П. В. Никитин, В. А. Канский, пер. А. Д. Вейсман, Ф. Гельбке, Л. А. Георгиевский, А. И. Давиденков, В. А. Канский, П. В. Никитин, И. А. Смирнов, Э. А. Верт, О. Ю. Клеменчич, Н. В. Рубинский — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 26.

[2] Gigin. Mifi 87

[3] Н. О. Эгист // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1904. — Т. XL. — С. 154.

[4] roup of authors Aegisthus (англ.) // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 1. — P. 254.

[5] Gigin. Mifi 88

[6] Gigin. Mifi 254

[7] Yuvenal. Satiri VII 92

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]