Muhammad Jomiy
 | Bu sahifani tezda oʻchirish taklif etiladi.
Sababi: U11: Mualliflik huquqlarining yaqqol buzilishi. 390-bet. Agar ushbu sahifani oʻchirish kerak emas, deb oʻylasangiz, oʻz fikringizni munozara sahifasida qoldiring. Sahifa muallifiga: Mazkur ogohlantirish xabarini aslo oʻzingiz olib tashlamang.Administratorlarga: bu yerga ishoratlar • tarix (oxirgi oʻzgarish) • oʻchirish Bu sahifa oxirgi marta Mrshaxas (hissasi | qaydlar) tomonidan 18:48, 12-Mart 2024 (UTC) (30 kun avval) da tahrir qilingan. |
Muhammad Jomiy (15-asr) – fors-tojik tilida ijod qilgan shoir, Abdurahmon Jomiyning ukasi. Nomi “Majolis un-nafois”ning birinchi majlisida tilga olinadi. Alisher Navoiy uning zohiriy ilmlarni toʻla egallagani, darveshona xulq va sifati, oʻziga xos yashash tarzi borligi, musiqa ilmida mohir, donishmandlikda komil ekani, har ishda oʻz akasiga munosib boʻlganligini mehr bilan eslaydi. Shuningdek, tazkirada Muhammad Jomiyning qabri Saʼdiddin Koshgʻariy maqbarasining oyoq tomonida ekanligi bilan bogʻliq maʼlumot ham bor. “Majolis un-nafois”da uning quyidagi ruboiysi keltirilgan:
In bodaki, man be tu ba lab meoram,
Ne az pai shodiyu tarab meoram.
Zulfi siyahi tu roʻzi man karda siyoh,
Roʻzi siyahi xesh ba shab meoram.
(Mazmuni: Bu mayni sensiz labimga olib borar ekanman, buni shodu xurram boʻlish uchun qilmayman; Sening qora zulfing mening kunimni qora qildi, ana shu qora kunimni kechaga aylantiraman[1][2].)