Fransiya ayollari

Vikipediya, ochiq ensiklopediya

 

Fransiyada ayollarning roli tarix davomida oʻzgargan. 1944-yilda fransuz ayollari ayollarning saylov huquqiga ega boʻlishdi. Boshqa Gʻarb mamlakatlarida boʻlgani kabi, 1960—1970-yillarda ayollarning roli koʻplab ijtimoiy va huquqiy oʻzgarishlarga duch keldi. Fransuz inqilobidan kelib chiqqan fransuz feminizmi 20-asrda mavhum mafkuraga nisbatan, ayniqsa Simone de Bovuarning asarlari orqali ancha taʼsir koʻrsatdi. Bundan tashqari, maqola tarix, taʼlim, reproduktiv huquqlar, oilalar, feminizm, oiladagi zoʻravonlik, din va sanʼat mavzularidagi ilmiy ishlarni qamrab oladi.

Tarix[tahrir | manbasini tahrirlash]

Fransuz jamiyatida ayollarning anʼanaviy roli uy ishlarini oʻz ichiga oladi, masalan, uy-roʻzgʻor yumushlari, bolalarni tarbiyalash, hosil yigʻish va qishloq xoʻjaligi hayvonlarini boqish kabi odatiy usulda ishlarni bajarishgan. Fransiyada sanoat inqilobi boshlangandan soʻng, ayollarning roli oʻzgarib, ular uy yordamchilari, fabrika ishchilari va yuvuvchi ayollarga aylandi. Bu, odatda, "burjua" maqomiga ega boʻlgan ayollarni oʻz ichiga olmaydi, chunki bu ayollar koʻpincha erlarining moddiy yordamiga qaram boʻlib qolishgan; bunday yuqori tabaqa maqomidagi ayollar ham oʻz farzandlarini sutdan ajratilgunga qadar hoʻl hamshiralarga yuborishga moyil boʻlgan.[1]

Aholining juda sekin oʻsishi, ayniqsa Germaniyaga nisbatan 1920-yillarda jiddiy muammo boʻlib qolmoqda. Pronatalistlar fransuzlar orasida nikoh va tugʻilish koʻrsatkichlarining yuqori boʻlishini xohlashdi, lekin ular Yevropadan immigratsiyani ragʻbatlantirdilar. Targʻibotchilar  ayollarga feminizm taʼsirida oilaviy majburiyatlarini tark etayotganliklarini maslahat bergan. Ularning yangi roli muhojirlarga uylanish va ularni fransuzlarga aylantirish edi.  Oliy konsey de la Famille kodeksida (1939) qabul qilingan, bolali oilalarga davlat yordamini oshiruvchi va ish beruvchilardan Buyuk Britaniya davrida, hatto immigrant boʻlsa ham, otalarining ish joylarini himoya qilishni talab qiladigan qoidalar uchun kampaniya olib bordi.[2]

Fransiyada ayollar maqomidagi keyingi oʻzgarishlar 1944-yilda aniq boʻldi yaʼni fransuz ayollari ovoz berish huquqiga ega boʻlishdi. Biroq, faqat 1960-yillarda (aniqrogʻi 1965-yil) ular shaxsiy bank hisobvaraqlarini ochish huquqidan tashqari, erlaridan ruxsat olmasdan ishlash huquqini qoʻlga kiritdilar.  Hozirda,  Mamlakatda samarali tibbiy xizmat koʻrsatilishi tufayli ayollarning umr koʻrish davomiyligi oʻrtacha 80,9 yoshni tashkil etadi. „Bolalar uchun nafaqa“ obuna boʻlishi mumkin  homilador ayollar va ularning yangi tugʻilgan bolalari. Biroq, zamonaviy Fransiyada „tegishli taʼlim darajasi“ va oʻqitish darajasiga erishgan ayollar biznes va muhandislik sanoati sohalarida, xususan, Fransiyaning poytaxti Parijda muhim oʻrinlarni egallashmoqda.

Taʼlim[tahrir | manbasini tahrirlash]

Taʼlimga boʻlgan intilishlar oʻsib bordi va cherkov va davlatni boʻlajak maʼmurlar sifatida xizmat qiladigan amaldorlar bilan taʼminlash uchun tobora institutsionallashtirildi. Qizlar ham oʻqitildi, lekin siyosiy mas’uliyatni oʻz zimmasiga olishmadi. Qizlar rahbarlik lavozimlariga layoqatsiz edilar va odatda aka-ukalariga nisbatan aql-zakovati past deb hisoblanardi. Fransiyada koʻplab kichik mahalliy maktablar mavjud boʻlib, ularda ishchilar sinfining bolalari — oʻgʻil bolalar ham, qizlar ham oʻqishni, „Xudoni bilishni, sevishni va xizmat qilishni“ yaxshiroq oʻrgandilar. Dvoryanlar va burjua elitasining oʻgʻillari va qizlariga jinsga xos taʼlim berildi: oʻgʻil bolalar yuqori maktabga, ehtimol universitetga yuborilardi, ularning opa-singillari esa, agar uyni tark etish nasib qilsa — monastirga oʻqishga yuborilar edi. Maʼrifatparvarlik bu modelga qarshi chiqdi, ammo ayol taʼlimi uchun haqiqiy alternativa taqdim etilmadi. Faqatgina uyda taʼlim olish orqali bilimdon ayollar, odatda salonlarini koʻzni qamashtiradigan darajada shakllantirdilar.[3][4]

Reproduktiv huquq va salomatlik[tahrir | manbasini tahrirlash]

Fransiyadagi ayollar 20-asrning ikkinchi yarmida koʻplab reproduktiv huquqlarga ega boʻlishdi. 196-yilgi Neuwirth qonuni kontratsepsiyaga ruxsat berdi.[5] 1975-yilgi „Parda“ qonuni abortni qonuniylashtirgan.[5] Fransiyada onalar oʻlimi darajasi 8,00 oʻlim / 100 000 tirik tugʻilgan (2010-yil holatiga koʻra).[6] Fransiyada OIV/OITS darajasi kattalar (15-49 yoshlilar)ning 0,4 % ni tashkil qiladi — 2009-yil hisob-kitoblariga koʻra[7] Fransiya ayollarning jinsiy aʼzolarini kesish (muhojirlar jamiyatlarida sodir boʻladi) ga qarshi qonuniy choralar koʻrgan va amaliyotni amalga oshirganlarni jinoiy javobgarlikka tortgan birinchi davlatlardan biri boʻldi.[8][9]

Oilaviy hayot[tahrir | manbasini tahrirlash]

Tanlangan mamlakatlarda, jumladan, Fransiyada, 1980 va 2007-yillarda turmushga chiqmagan ayollarning tugʻilish ulushi[10] Boshqa Gʻarb mamlakatlarida boʻlgani kabi, Fransiyada ham soʻnggi oʻn yilliklarda nikohdan tashqari tugʻilgan bolalar ulushi sezilarli darajada oshdi.

Oʻrta yer dengizi Yevropasining boshqa mamlakatlari va Rim-katolik anʼanalari singari, fransuz oilaviy hayotini tashkil etish anʼanaviy ravishda konservativ boʻlib, alohida gender rollariga asoslanadi. Napoleon kodeksiga koʻra, turmush qurgan ayollar erning hokimiyatiga boʻysunishgan. Turmushga chiqqan fransuz ayollari 1965-yilda erining roziligisiz ishlash huquqini qoʻlga kiritdilar[11] Erkakning oʻz oilasi ustidan otalik hokimiyati 1970-yilda tugatilgan (bundan oldin ota-onalik majburiyatlari faqat bolalarga tegishli barcha qonuniy qarorlarni qabul qilgan otaga tegishli edi); va 1985-yilgi yangi islohot bolalarning mulkini boshqarishda faqat otaning vakolatiga ega ekanligi haqidagi shartni bekor qildi. 1975-yilda zino dekriminallashtirildi[12] 1990- yilda bir erkak oʻz xotinini qiynoqqa solgan va zoʻrlaganidan soʻng , Kassatsiya sudi er-xotinni zoʻrlash yoki jinsiy zoʻravonlik uchun jinoiy javobgarlikka tortishga ruxsat berdi. 1992-yilda Kassatsiya sudi erkakni xotinini zoʻrlaganlikda ayblab, turmush oʻrtoqlar nikohda sodir boʻladigan jinsiy harakatlarga rozi boʻlgan degan prezumpsiya faqat buning aksi isbotlanmagan taqdirdagina amal qilishini taʼkidladi.[13] 1994-yilgacha Fransiya Jinoyat Kodeksida 1810-yildagi moddani saqlab kelgan, bu moddani zoʻrlagan shaxs keyinchalik oʻz qurboniga uylangan taqdirda oqlaydi va 1994-yilda 94-89-sonli qonun barcha nikoh zoʻrlashlarini jinoyat deb hisoblaydi. 1999-yilda Fransiyada PACS (fuqarolik ittifoqi, „fuqarolik birdamligi pakti“ deb nomlanuvchi, ham heteroseksual, ham bir jinsli juftliklar tomonidan tuzilishi mumkin) joriy etildi. 2005-yilda Fransiya ajralish toʻgʻrisidagi qonunlarni isloh qildi, tartibni soddalashtirdi, xususan, muayyan sharoitlarda ajralishdan oldin zarur boʻlgan ajralish muddatini 6 yildan 2 yilgacha qisqartirish; hozir ajralishning toʻrt turi mavjud (oʻzaro rozilik bilan ajralish; qabul qilish yoʻli bilan ajralish; dushmanlik bilan ajralish; ajralish uchun taloq).[14] 2006-yil 4-aprelda qabul qilingan qonunga koʻra, jinsiy zoʻrlash boʻyicha jinoiy ish qoʻzgʻatishda sherik tomonidan zoʻrlash (jumladan, nikohsiz munosabatlar, nikoh va fuqarolik birlashmalarida) ogʻirlashtiruvchi holat sifatida belgilandi.[15]

Soʻnggi oʻn yilliklarda anʼanaviy oilaga boʻlgan ijtimoiy qarashlar sezilarli darajada oʻzgardi, bu birgalikda yashash va nikohdan tashqari tugʻilishning yuqori ulushida, shuningdek, oilaga nisbatan anʼanaviy umidlarning shubhalanishida aks etadi; 2008-yildagi Yevropa qadriyatlarini oʻrganishda (EVS) Fransiyadagi respondentlarning 35,4 foizi „nikoh eskirgan institut“ degan fikrga qoʻshilishgan.[16]

2020-yil holatiga koʻra, bolalarning 61 foizi nikohdan tashqari tugʻilgan.[17] Fransiyada 1970-yillarda (nikohdan tashqari tugʻilgan) bolalarning " noqonuniyligi " boʻyicha huquqiy islohotlar boshlandi, ammo faqat 21-asrda tenglik prinsipi toʻliq qoʻllab-quvvatlandi (2002-yil 4-martdagi 305-sonli qonun orqali). 2002-yil, „noqonuniylik“ eslatmasini olib tashlash — filiation légitime va filiation naturelle ; va 2009-yil 16-yanvardagi 2009-61-sonli qonun orqali).[18][19] 2001-yilda Fransiya Inson huquqlari boʻyicha Yevropa sudi tomonidan kamsituvchi deb topilgan bir nechta qonunlarni oʻzgartirishga majbur boʻldi va 2013-yilda sud bu oʻzgarishlar 2001-yilgacha tugʻilgan bolalarga ham qoʻllanilishi kerak degan qarorga keldi[20]

Feminizm[tahrir | manbasini tahrirlash]

Parijda Xalqaro xotin-qizlar kuniga bagʻishlangan marsh

Fransiyadagi feminizm fransuz inqilobidan kelib chiqqan. 19-asrda baʼzi taniqli shaxslar, jumladan Luiza Mishel, Rossiyada tugʻilgan Elizabet Dmitrieff va Natali Lemel ham mashhur edi. Fransuz feminizmi 1970—1990-yillarda paydo boʻlgan feministik nazariyalar va falsafalarning bir tarmogʻini oʻz ichiga oladi. Bu fransuz feministik nazariyasi, anglofon feminizmi bilan solishtirganda, amaliy masalalarga qaratilgan emas, balki koʻproq falsafiy va adabiy yondashuv bilan ajralib turadi. Uning yozuvlari siyosiy taʼlimotlar bilan kamroq bogʻliq boʻlgan taʼsirchan va metaforik boʻladi.[21]

Simone de Bovuar, fransuz yozuvchisi, intellektual, ekzistensialist faylasuf, siyosiy faol va ijtimoiy nazariyotchi, taniqli feministik arbobdir. U oʻzining 1949-yilda yozgan "Ikkinchi jins" risolasi bilan mashhur boʻlib, u ayollar zulmining batafsil tahlili va zamonaviy feminizmning asosiy traktidir.

Oiladagi zoʻravonlik[tahrir | manbasini tahrirlash]

21-asrda Fransiya oiladagi zoʻravonlik va ayollarga nisbatan zoʻravonlikka qarshi kurashish uchun koʻplab qadamlar qoʻydi, xususan,2010-yil 9-iyuldagi 2010-769-sonli „Ayollarga nisbatan zoʻravonlik, turmush oʻrtoqlar oʻrtasidagi zoʻravonlik va oqibatlari toʻgʻrisida“ gi qonunni qabul qildi. Fransiya, shuningdek, ayollarga nisbatan zoʻravonlik va oiladagi zoʻravonlikning oldini olish va unga qarshi kurashish toʻgʻrisidagi konvensiyani ratifikatsiya qilgan.[22]

Fransiyada 1975-yilgacha huquqiy jihatdan juda yumshoq munosabatda boʻlgan ehtiros jinoyatlariga berilishning uzoq anʼanalari mavjud.[23] Fransiyada 2004-yildan 2009-yilgacha boʻlgan maʼlumotlarga koʻra, sobiq va hozirgi hamkorlar ayollarni oʻldirish holatlarining 80 % dan ortigʻi uchun javobgar boʻlgan.[24]

Din[tahrir | manbasini tahrirlash]

  Fransiyaning anʼanaviy dini — Rim katolikligi, ammo bugungi kunda u davlat dini emas; va hozirgi Fransiya Yevropadagi eng dunyoviy davlatlardan biri hisoblanadi.[25] Fransiyada diniy eʼtiqod erkinligi 1789-yilda qabul qilingan Inson va Fuqaro huquqlari deklaratsiyasi bilan kafolatlangan. Respublika 1880-yillardagi Jyul Ferri qonunlari va 1905-yilgi Fransiyaning Cherkovlar va davlatni ajratish toʻgʻrisidagi qonuni bilan amalga oshirilgan laiklik tamoyiliga asoslanadi. Bugungi kunda Fransiyada ham musulmonlar soni koʻp. 2010-yilda Fransiya jamoat joylarida niqab, burqa va shunga oʻxshash kiyimlarni kiyishni taqiqlab, yuzni yopishni taqiqladi. 2014-yilda Inson huquqlari boʻyicha Yevropa sudi Fransiya hukumatining qonun „birgalikda yashashning maʼlum bir gʻoyasiga“ asoslanganligi haqidagi argumentini qabul qilib, Fransiya qonunini tasdiqladi.[26][27]

Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  1. ↑ Susan Foley, Women in France Since 1789 (NYU, 2004) pp 235-66.
  2. ↑ Elisa Camiscioli, Elisa.
  3. ↑ Carolyn C. Lougee, „'Noblesse,' Domesticity, and Social Reform: The Education of Girls by Fenelon and Saint-Cyr“, History of Education Quarterly 1974 14(1): 87-113
  4. ↑ Linda L. Clark, Schooling the Daughters of Marianne: Textbooks and the Socialization of Girls in Modern French Primary Schools (SUNY Press, 1984) online.
  5. ↑ 5,0 5,1 „Archived copy“. 2015-yil 28-sentyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 24-fevral.
  6. ↑ „Archived copy“. 2015-yil 18-aprelda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 24-fevral.
  7. ↑ „Archived copy“. 2014-yil 21-dekabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 24-fevral.
  8. ↑ „Archived copy“. 2015-yil 4-aprelda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 24-fevral.
  9. ↑ „OHCHR | Human Rights Council discusses the identification of good practices in combatting female genital mutilation“.
  10. ↑ „Changing Patterns of Nonmarital Childbearing in the United States“. CDC/National Center for Health Statistics (13-may 2009-yil). Qaraldi: 24-sentabr 2011-yil.
  11. ↑ „Archived copy“. 2016-yil 4-martda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 24-fevral.
  12. ↑ „L'Adultère en un clic : La justice saisie contre Gleeden“ (18-fevral 2015-yil).
  13. ↑ Simon, Rita James. A comparative perspective on major social problems. Lexington Books, May 2001 — 20 bet. ISBN 978-0-7391-0248-0. 
  14. ↑ „Divorce in France“. Angloinfo France. Angloinfo. Qaraldi: 2016-yil 14-iyun.
  15. ↑ Bensussan, P. (2009). „Marital rape according to French law: Desire, need and consent“. Sexologies. 18-jild, № 3. 182–185-bet. doi:10.1016/j.sexol.2009.04.001. ISSN 1158-1360.
  16. ↑ http://zacat.gesis.org/webview/index.jsp?study=http%3A%2F%2F193.175.238.79[sayt ishlamaydi] %3A80%2Fobj%2FfStudy%2FZA4783&variable=http%3A%2F%2F193.175.238.79 %3A80%2Fobj%2FfVariable%2FZA4783_V252&mode=documentation&submode=variable&top=yes&language=en See for each country: Variable Description — Family — Q 45.
  17. ↑ „Naissances hors mariage“.
  18. ↑ „Autorité parentale - Définition“.
  19. ↑ http://ceflonline.net/wp-content/uploads/France-Parental-Responsibilities.pdf [formatsiz URL PDF]
  20. ↑ http://hudoc.echr.coe.int/sites/eng/pages/search.aspx?i=001-116716#{%22itemid%22:[%22001-116716 %22]}
  21. ↑ Moi, T.. French feminist thought: a reader. Blackwell, 1987. ISBN 978-0-631-14973-6. 
  22. ↑ „Full list“.
  23. ↑ „Common Ground for Europeans and Muslims Among Them“ (28-may 2008-yil).
  24. ↑ smallarmssurvey.org
  25. ↑ „Archived copy“. 2016-yil 24-iyunda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 24-fevral.
  26. ↑ „France's burqa ban upheld by human rights court“. TheGuardian.com (2014-yil iyul).
  27. ↑ „European Court upholds French full veil ban“. BBC News (2014-yil iyul). 
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Fransiya_ayollari&oldid=4174570" dan olindi