Skagliola

Vikipediya, ochiq ensiklopediya
1737-yil Ferndinando Enriko Xugford (1695-1771) tomonidan Florentsiya skagliola toʻpi (39 x 21 dyuym), Stanhopeni ustunga qoʻygan Fane qoʻllari tasvirlangan

Skagliola (italyancha scaglia dan, „chiplar“ degan maʼnoni anglatadi) meʼmorchilik va haykaltaroshlikda ishlatiladigan nozik gips turidir. Huddi shu atama ustunlar, haykallar va marmarga oʻxshash boshqa meʼmoriy elementlarni ishlab chiqarish texnikasini belgilaydi[1]. Skagliola texnikasi 17-asrda modaga kirdi[2]. Toskana qimmatbaho marmar qoplamalarining samarali oʻrnini bosuvchi sifatida Florensiyada Medici oilasi uchun yaratilgan pietra dura asarlari mavjud[3].

Skagliola — marmar va boshqa qattiq toshlarni taqlid qiluvchi selenit, elim va tabiiy pigmentlardan tayyorlangan kompozitsion modda. Material ranglar bilan boʻyalgan boʻlishi mumkin va yadroga qoʻllanilishi yoki oldindan tayyorlangan skagliola matritsasiga kerakli naqsh oʻyilgan boʻlishi mumkin. Keyin naqshning girintilari rangli, gipsga oʻxshash skagliola kompozitsiyasi bilan toʻldiriladi, soʻngra yorqinligi uchun zigʻir moyi va himoya qilish uchun mum bilan sayqallanadi.

Taqqoslanadigan material terrazzo hisoblanadi.

Skagliola Allen County sud binosida, Fort-Ueyn Indiana, AQSh

Hayvonlar uchun yelim bilan oʻzgartirilgan pigmentli gips (tuproq alabaster yoki gips) partiyalari qoliplarga, armaturalarga va oldindan gipslangan devor tekisligiga tabiiy tosh, brekchiya va marmarni aniq taqlid qiladigan tarzda qoʻllaniladi. Bir usulda vena gips aralashmasi orqali pigmentga toʻyingan ipak iplarini chizish orqali hosil boʻladi.

Quruq boʻlganda, nam sirt silliq pemzalangan, keyin Tripoli (kremniyli chirigan tosh) va koʻmir bilan singdirilgan zigʻir mato bilan parlatilgan; nihoyat moylangan kigiz bilan pardozlangan. Bu maqsadda baʼzan asal mumi ishlatilgan. Ranglar gips uchun ajralmas boʻlganligi sababli, naqsh yogʻochga boʻyash kabi boshqa texnikalarga qaraganda chizishga nisbatan ancha chidamli boʻladi.

Ikkita skagliola texnikasi mavjud: anʼanaviy „Bavariya skagliola“ da Parijning rangli gipslari qattiq, xamirga oʻxshash konsistensiyaga qadar ishlangan. Gipsga hayvon yopishtiruvchi qoʻshilishi bilan oʻzgartiriladi, masalan, isinglass yoki teri yopishtiruvchi. „Marezzo skagliola“ suyuq holatda boʻlgan pigmentli gips partiyalari bilan ishlanadi va asosan sementdan foydalanishga tayanadi, unda Parij gipsi alum yoki boratga botirilgan, keyin pechda yondirilgan va maydalangan noyob gipsli gips mahsuloti[4].

Odatda hayvon yelimlari qoʻshilmasdan ishlatiladi. Marezzo skagliola koʻpincha Amerika Qoʻshma Shtatlarida oʻn toʻqqizinchi asrning oxiri va XX asr boshlarida keng qoʻllanilganligi sababli Amerikacha skagliola deb ataladi. Marezzo skagliola plitalari stol usti sifatida ishlatilishi mumkin.

Tarixi[tahrir | manbasini tahrirlash]

Skagliola Italiyaning Certosa di Padula shahrida ishlaydi

Qadimgi Rim arxitekturasida skagliola bezaklari mavjudligi haqida dalillar mavjud boʻlsada, skagliola bezaklari 17-asrda Italiya barokko binolarida mashhur boʻlib, 19-asrgacha butun Yeropada taqlid qilingan.

Angliyada skaglioladan erta foydalanish Surreydagi Xem uyidagi kaminda boʻlib, u Charlz II davrida deraza tokchasi bilan birga Italiyadan olib kelingan.

1761-yilda Livornolik skagliolista Domeniko Bartoli Londonga keldi va Yorkshirdagi Burton Konstebldan Uilyam Konsteblida ishladi. Bu yerda u toʻgʻridan-toʻgʻri marmardagi kesilgan matritsalarga skagliola bezaklari bilan qoplangan oq marmardan ikkita dudboʻron ishlab chiqardi.

1766-yilda u oʻzi bilan yosh Pietro Bossini olib kelgan boʻlishi mumkin boʻlgan Drezdenlik Yoxannes Rixter bilan hamkorlik qildi. Bossi nomi Shimoliy Italiya scagliolisti oilasi bilan bogʻliq. Bartoli Irlandiyaga stol usti va Dublindagi Belvedere uyidagi bitta dudboʻronni Rixter bilan bogʻlash mumkin. Ularning uslublari juda xilma-xildir.

Pietro Bossi 1784-yilda Dublinga kelgan va 1798-yilda u yerda vafot etgan. U Dublinda juda yaxshi sifatli bir qator bakalar ishlab chiqardi. Skagliola Irlandiyada maʼqul boʻlib chiqdi va Angliyada moda boʻlmaganidan keyin ham davomi borga oʻxshamadi.

Florensiyadagi britaniyalik ser Horace Mann va Horace Walpole oʻrtasidagi yozishmalarda qimmatbaho skagliola stol usti olish jarayoni tasvirlangan. Taxminan 1740-yillarda irlandiyalik rohib Ferdinando Anriko Xugforddan (1695-1771) oʻzining birinchi ustki kiyimini olgan Uolpol oʻz doʻsti Mandan koʻproq narsalarni sotib olishni soʻradi… Shorter — Bosh vazir Robert Uolpol va uning 1737-yil 20-avgustda vafot etgan birinchi rafiqasi Ketrin Shorter uchun Vyne stoli 1736-37-yillargacha buyurtma qilingan boʻlishi mumkin edi.

Italiyalik gipschilar Robert Adam uchun Syon uyida (ayniqsa, old xonadagi ustunlar) va Kedleston Hallda (ayniqsa, salondagi pilasterlar) skagliola ustunlari va pilasterlarini ishlab chiqardilar. 1816-yilda bezak tosh ishlab chiqarish skagliolani oʻz ichiga tayyorlash amaliyotini kengaytirgan[5].

Qoʻshma Shtatlarda skagliola 19-20-asrlarda mashhur boʻlgan. Skagliola oʻz ichiga olgan AQShning muhim binolariga Jeksondagi Missisipi shtati kapitoliysi (1903), Fort-Ueyndagi Allen okrugi sud binosi, Indiana shtatidagi Nyuportdagi Belkurt qal’asi, Kolorado- Springsdagi eski El-Paso okrugi sud binosi (Kolorado) kiradi. Kanzas shtatining Topeka shahridagi Kapitoliy binosi , Nyu-York, Buffalo shahridagi Shea ijrochilik sanʼati markazi va Korsikanadagi Navarro okrugi sud binosi ham shular jumlasidandir.

Skagliola ustunlari odatda qattiq materialdan qurilgan emas. Buning oʻrniga skagliola ustunning yadrosiga oʻralgan tuval ustiga mala qilinadi va yarim qotib qolganda tuval tozalanadi[6].

Galereya[tahrir | manbasini tahrirlash]

  • Bad Staffelstein, Germaniya yaqinidagi oʻn toʻrtta muqaddas yordamchilar bazilikasida Scagliola
    Bad Staffelstein, Germaniya yaqinidagi oʻn toʻrtta muqaddas yordamchilar bazilikasida Skagliola
  • Scagliola Allen okrugi sud binosida, Fort-Ueyn, Indiana, AQSh
    Skagliola Allen okrugi sud binosida, Fort-Ueyn, Indiana, AQSh

Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  1. ↑ Scagliola. In: EwaGlos. European Illustrated Glossary Of Conservation Terms For Wall Paintings And Architectural Surfaces. English Definitions with translations into Bulgarian, Croatian, French, German, Hungarian, Italian, Polish, Romanian, Spanish and Turkish. Weyer: . Petersberg: Michael Imhof, 2015 — 116 bet. DOI:10.5165/hawk-hhg/233.  (Wayback Machine saytida 2020-11-25 sanasida arxivlangan)
  2. ↑ Practical building conservation. Mortars, plasters and renders. Henry: . Farnham/Burlington: Ashgate Publishing, 2011 — 607 bet. 
  3. ↑ „Home -“ (en-GB). www.thehistoryofscagliola.com. Qaraldi: 2019-yil 20-oktyabr.
  4. ↑ Prudon, Theodore H. M. (1989). "Simulating Stone, 1860–1940: Artificial Marble, Artificial Stone, and Cast Stone". APT Bulletin 21 (3-4): 79–91. doi:10.2307/1504299. 
  5. ↑ John E. Ruch, „Regency Coade: A Study of the Coade Record Books, 1813-21“ Architectural History 11 (1968, pp. 34-56, 106-107) pp. 35, 39.
  6. ↑ Staehli, Alfred M. (1984). "Scagliola: Restoration of an Antique Plaster Finish in the Portland City Hall, Oregon". Bulletin of the Association for Preservation Technology 16 (2): 44–50. doi:10.2307/1494001. 

Qoʻshimcha adabiyotlar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  1. Jon Fleming, "Florensiyaning Gugfordlari", 1955-yil. 109-bet.
  2. Konor O'Nil, Bossini qidirishda, Irlandiya Gruziya Jamiyati jurnali, jild. I, 1998-yil, 146–175-betlar.
  3. A. M. Massinelli, Skagliola. L'arte della pietra di luna' it: Bianco Bianchi (artigiano), Roma, 1997-yil. ISBN 88-7060-367-9
  4. R. de Salis, Fan-Stanhope skagliola, London, 2008-yil.
  5. Donald Kameron, Scagliola Inlay Work: Atributsion muammolar, The Journal of the Irish Georgian Society, jild. VII, 2004-yil, 140-155-betlar.
  6. Patrik Pilkington: 18-da Irlandiyadagi Chimneypiece. Century, Irland's antiques & Period Properties, Vol. 5, №2, 2008-9-yil 78–82-betlar.
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Skagliola&oldid=3091531" dan olindi