Nis (Pandionning oʻgʻli)

Vikipediya, ochiq ensiklopediya

Nis (boshqa Niss) — qadimgi yunon mifologiyasining[1] qahramoni Pandionning II va Pilining oʻgʻli, yoki Aresning oʻgʻli (yoki Deionning)[1]. Abrotning rafiqasi (Onxestning qizi)[1]. Nevrinomning otasi, Bellerofontning bobosi[1][2].

Megarlarda hukmronlik qilgan, Niseyaga[3] asos solgan. Boshning oʻrtasida uning hayoti bilan bogʻliq boʻlgan toʻq qizil sochlari bor edi. Uning qizi Skilla Megarani qamal qilgan Minosga oshiq boʻlib, sochlarini yirtib tashladi. Boshqalarning fikricha, Minos barcha shaharlarni egallab, Niseyni qamal qilgan. Krit floti Minoa[4] oroli yaqinida langar qoʻydi. Qamal 6 oy davom etdi[5]. Afinadagi qabr[6].

Yoki magʻlub boʻldi, qizini taʼqib qildi va guban[7] baliqidagi Skilla (galiaeta) (Akila marina) ga aylandi. Yoki sariq qanotli burgutga. Yoki u oʻz[8] joniga qasd qildi. Megarlar „Nisa shahri“[9] deb nomlangan.

Megaradagi Nisning vorisi uning kiyovi Megarey, Gippomenning oʻgʻli, Ifinoi Nisidaning turmush oʻrtogʻi edi[10].

  • Pseudo Apollodorus. Mifologik kutubxona III 15, 5-6.8[11][12].

Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Gesiod. Perechen jenщin, fr.43 M.-U.
  2. Любкер Ф. Nisus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга, Ф. Гельбке, П. В. Никитин, В. А. Канский, пер. А. Д. Вейсман, Ф. Гельбке, Л. А. Георгиевский, А. И. Давиденков, В. А. Канский, П. В. Никитин, И. А. Смирнов, Э. А. Верт, О. Ю. Клеменчич, Н. В. Рубинский — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 923.
  3. Sofokl. Egey, fr.24 = fr.872 Nauk; Strabon. Geografiya IX 1, 6 (str.392)
  4. Pavsaniy. Opisanie Elladi I 44, 3
  5. Ovidiy. Metamorfozi VIII 11
  6. Pavsaniy. Opisanie Elladi I 19, 4
  7. Gigin. Mifi 198
  8. Gigin. Mifi 198
  9. Gigin. Mifi 198
  10. Вергилий. Буколики I 404—409; Псевдо-Вергилий. Скопа 191—205; Овидий. Метаморфозы VIII 146
  11. Мифы народов мира. М., 1991-92. В 2 т. Т.2. С.223, Любкер Ф. Реальный словарь классических древностей. М., 2001. В 3 т. Т.2. С.458
  12. Софокл. Эгей, фр.24 = фр.872 Наук; Страбон. География IX 1, 6 (стр.392)