Adabiyotsiz odamlar misoli robot. Pul topadi, yeydi, ichadi, umrini o‘tkazadi. Adabiyot kirgan yuraklar esa hayotning mazmun-mohiyatini chuqur anglaydi, go‘zalliklari, mashaqqati-yu zalvarini chuqur his qiladi. Ularning hayoti yorug‘ yulduz misoli nur taratib turadi. Navoiyning o‘tganiga 500 yildan ortiq vaqt bo‘ldi. Hozirgacha buyuk shoirning tavalludini nishonlaymiz. Eng muhimi, xalqimizni Xudo yorlaqagan, katta iste’dodlarni doim Alloh berib turadi. Buning natijasida katta shoirlar-u adiblarimiz yetishib kelaveradi.
Hozir insoniyat qiziq davrni boshdan kechiryapti: yangi texnologiyalar — telefon, internet hayotimizga kirib keldi. Bu — zamon talabi. Lekin biz telefonga termulib, adabiyotni unuta boshladik. Telefonda informatsiya bilan eng qulay usulda tanishish mumkindir, lekin bu ko‘ngilni o‘stirmaydi. Axborot ming qilsayam, axborot-da. Inson bu dunyoda nimalar kechayotganini axborot orqali anglab boradi, xolos. Ko‘ngildagi ehtiyojni adabiyot qanoatlantiradi. Ruhiyatni adabiyot yangilaydi. Xalqimiz o‘qiydigan, anglaydigan xalq. Hamma xalqda ham muayyan qatlam tufayli jamiyat ilgari odimlaydi. Eng katta qatlam — ko‘zga ko‘rinmaydigan, bilinmaydigan, puldorlarday muhtasham imorat qurish qo‘lidan kelmaydigan mana shu odamlar, ya’ni ziyolilar adabiyotni yaratadi.
Adabiy asar yozish uchun, hech shubhasiz, talant kerak, lekin yozilgan narsani oʻchirish, kitobxonga zarur gaplarnigina qoldi-rish uchun talantning oʻzigina kifoya qilmaydi, insof ham kerak.
.svg){kind=small}
