Kombustiologiya

Kuyish tibbiyoti tibbiyotning nisbatan yosh boʻlimi boʻlib, u ogʻir kuyish jarohatlari va ular bilan bogʻliq patologik holatlarni, xususan kuyish shokini, shuningdek, bunday sharoitlarni davolash usullarini oʻrganadi.

Tarix

Kuyishni davolash muammosi Sivilizatsiya paydo boʻlgan davrdan boshlab mavjud. Tibbiy bilimlarning oʻsishi bilan ixtisoslashuv kuchaydi, bu tabiiy ravishda kuyish jarohatlari bilan shugʻullanadigan mutaxassislarning paydo boʻlishiga olib keldi.

Insoniyat kuyish jarohati bilan uzoq vaqtdan beri tanish boʻlishiga qaramay, 19-asrga qadar kuyishlarni davolashda anesteziya berilmay malhamladan mahalliy qoʻllash keng qoʻllanilgan.

Kuyishlarni davolash boʻyicha birinchi toʻliq ilmiy tadqiqot 1658-yil 17-dekabrda Leypzigda Pol Ammann tomonidan chop etilgan. Muallif, davolashning eng boshida oʻsimliklardan tayyorlangan sovutish vositalarini qoʻllash va kuchli sovutish maqsadga muvofiq boʻlmaydi degan xulosaga kelgan.

Kuyish jarohatini davolashning jarrohlik usullari tarixi taxminan 140 yilni tashkil etadi. 1869-yilda shveytsariyalik jarroh Reverden birinchi marta bemor terisining kichik epidermal boʻlagini granulyar yaraga koʻchirib oʻtkazgan, bu kuyish yuzalarining jarrohlik plastik jarrohlik amaliyoti uchun asos boʻlib xizmat qilgan. Rossiyada 1869-yilda S. Yanovich-Chainskiy birinchi teri transplantatsiyasini amalga oshirgan. Ushbu rus jarrohi birinchi boʻlib transplantatsiya qilingan terining qalinligi va kuyish nuqsonining dermoplastikasining muvaffaqiyati oʻrtasidagi bogʻliqlikni qayd etgan.

Keyinchalik olib borilgan tadqiqotlar transplantatsiya qilingan teri maydonining hajmini oshirishga qaratilgan. 1893-yilga kelib, Krause transplantatsiya maydonini 150-200 sm² ga yetkazishga muvaffaq boʻlgan. 1929-yilda maxsus soʻrgʻich asbobi — retraktor yaratildi, uning yordamida boʻlingan qopqoqni olish va greftning qalinligini 0,3-0,6 mm gacha kamaytirish mumkin boʻlgan. Bu muvaffaqiyatli transplantatsiya imkoniyatlarini oshirgan, shuningdek, terini olib tashlash joyidagi yara qoʻpol chandiqlarsiz oʻz-oʻzidan bitishiga olib kelgan.

Keyinchalik, retraktor gʻoyasi tabiiy rivojlanishni oldi va 1939 -yilda shifokor I. Paget va muhandis Hud dermatom asbobini yaratgan. Ushbu vositaning ixtirosi yanada kengroq va ingichka teri qopqoqlarini shikastlamasdan muvaffaqiyatli olib tashlashga imkon bergan, bu esa, oʻz navbatida, donor yarasini davolashni osonlashtirgan va jarohatlar tezda tuzalib ketgan.

Koʻplab amaliy kuzatishlar va ilmiy tadqiqotlar natijasida oʻlik toʻqimalarni olib tashlash qanchalik erta amalga oshirilsa, kasallikning borishi shunchalik qulay boʻlishi aniqlangan. Nekrektomiya qilish muddati haqidagi fikrlar 3-4 kundan 5-7 kungacha oʻzgarib turadi, ammo barcha mualliflar nekrektomiya qanchalik tez amalga oshirilsa, kelajakda bemorning ahvoli shunchalik yaxshi boʻladi, degan fikrga kelishgan.

Oʻrganilayotgan masalalar

• Kuyish shikastlanishining asoratlari bilan kurashish.
• Kuygan yaraning tez bitishini taʼminlash.
• Shikastlanish natijasida yuzaga kelgan nuqsonlarning plastik jarrohligi.

Kuyish jarrohligi olimlari

• Atyasov, Nikolay I.
• Fistal, Emil Yakovlevich

Adabiyot

• Вилявин Г. Д., Шумова О. В.. Патогенез и лечение ожоговой болезни. М.: Медгиз, 1963. 
• Орлов А. Н.. Ожоговая инфекция, 5000 экз, Л.: Медицина, 1973. 
• Юденич В. В.. Лечение ожогов и их последствий: Атлас, 40000 экз, М.: Медицина, 1980. 
• Петров С. В.. Общая хирургия: Учебник для вузов, 2-е изд., перераб. и доп, СПб.: Питер, 2004. ISBN 5-318-00564-0. 
• Алексеев А. А., Крутиков М. Г., Яковлев В. П.. Ожоговая инфекция: Этиология, патогенез, диагностика, профилактика и лечение, 2000 экз, М.: Вузовская книга, 2010. ISBN 978-5-9502-0419-7.