Katy Grannan
Katy Grannan — amerikalik fotograf va kinorejissyor. U 1969-yilda tugʻilgan. U "Toʻqqiz" nomli toʻliq metrajli filmni suratga oldi.
Taʼlimi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Grannan Massachusets shtatining Arlington shahrida tugʻilgan. U 1999-yilda Pensilvaniya universitetida gumanitar fanlar bakalavriatini, Garvard universitetida magistratura va 1999-yilda Yel sanʼat maktabida fotografiya boʻyicha TIV darajasini olgan[1][2].
Faoliyati[tahrir | manbasini tahrirlash]
Grannanning ishi The New York Times jurnalida paydo boʻlgan, 2004-yilgi Whitneyni Biennalesiga kiritilgan va jamoat kolleksiyalarida, jumladan, Metropolitan sanʼat muzeyi, Solomon R. Guggenxaym muzeyi va Whitneyni Amerika sanʼati muzeyi[3]. 2012-yilda Grannanning ishi Los-Anjeles okrugi sanʼat muzeyida "Quyosh va boshqa yulduzlar: Keti Grannan va Charli White" koʻrgazmasida namoyish etildi[4]. U yaqinda The New York Times uchun prezident Barak Obamaning portretini ham oldi.
Uning notanish odamlarni suratga olishni afzal koʻrishi u hali Yel sanʼat maktabida boʻlganida, u gazetalarda „portretlar uchun odamlar“ soʻragan reklamalarni joylashtirganda boshlangan[5]. Uning „Dream America“ seriyasida koʻngillilar baʼzan yalangʻoch suratga tushishdi va koʻpincha boʻsh joylarda yoki past shiftli xonalarda suratga tushishni afzal koʻrishdi. The New Yorker gazetasida yozgan Andrea Skott portretlarni „zaiflik, jasorat va asablarning qotishmasi“ deb atagan va Amerika orzusining koʻrinishi butunlay oʻzgarib ketgan[6]. Boshqa asarida Grannan odamlarni uylarida suratga oldi va ularning muhiti — mebel yoki shaxsiy hayotning jihatlari — odamlarning xarakterini qanday yoritishiga eʼtibor qaratdi. Bu ish "Amerika modeli" monografiyasi bilan yakunlandi[7].
Boulevard seriyasi uchun Grannan Kaliforniyadagi yangi muhitdan taʼsirlangan. U Los-Anjeles va San-Fransiskodagi notanish odamlarni oppoq devorlarga fon sifatida suratga olardi. Har bir fotosurat oʻz sub’ektlarining ixtiyoriy ishtirokida yaratilgan joyida hamkorlikning natijasi boʻlib, u oʻz vaqtini qoplaydi[8]. U bir nechta sub’ektlar bilan doʻstlashdi va ular bilan „Imonlilar“ deb nomlangan video asar yaratdi[9]. Modesto fotosurati haqida gapirar ekan, Grannan uni oʻsmirligida koʻchada yashagan va oʻsha paytda vafot etgan bolalikdagi eng yaxshi doʻsti ilhomlantirganini aytdi. Grannan oʻzining fotosuratlari haqida nafaqat faollik, balki oʻzaro aloqalar va saxiylik oqimi sifatida gapirdi[10].
Grannanga Diane Arbus va Nan Goldin kabi fotosuratchilarning ishi taʼsir qiladi[11]. Shon OʻHagan oʻzining 2009-yilda Londonda boʻlib oʻtgan "Gʻarblar" koʻrgazmasini koʻzdan kechirar ekan, oʻz ishini „bu yerda uni oʻz taʼsiridan ajratib turadigan boshqa dunyoviylik“ bilan „qiziqarli“ deb taʼrifladi[11].
Filmi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Janubiy Toʻqqizinchi koʻchada yoki „Toʻqqizta“da uch yil davomida suratga olingan film Kaliforniyaning chekka qismidagi xafa koʻchada yashovchi kichik bir jamoaning toʻliq metrajli portretidir.
Shaxsiyligi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Grannan Massachusets shtatining Arlington shahrida oʻsgan[12]. Uning uch farzandi bor va Kaliforniyaning Berkeley shahrida yashaydi.
Kitoblari[tahrir | manbasini tahrirlash]
- Katy Grannan: Amerikalik model. New-York: Diafragma, 2005-yil yil.ISBN 1-931788-81-2[12]
- Gʻarbliklar: Katy Grannan. San-Fransisko: Frankel galereyasi . 2007-yil yil.ISBN 978-1-881337-24-9ISBN 978-1-881337-24-9.
- Katy Grannan: Bulvar. San-Fransisko: Frankel galereyasi. 2011-yil yil.ISBN 1881337294ISBN 1881337294.
Toʻplamlari[tahrir | manbasini tahrirlash]
Grannanning ishi quyidagi doimiy kolleksiyada saqlanadi:
- Zamonaviy sanʼat muzeyi, New-York: 5 ta nashr (2021-yil aprel holatiga koʻra)[13].
Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- ↑ Denes, Melissa. „Our little secret“. The Guardian (London) (2005-yil 5-noyabr). Qaraldi: 2012-yil 22-iyul.
- ↑ „2004 Winner Announced for the Baum Award“. BAMPFA. Qaraldi: 2020-yil 1-oktyabr.
- ↑ „Whitney Museum of American Art: Katy Grannan“. whitney.org. 2010-yil 19-iyunda asl nusxadan arxivlangan.
- ↑ „The Sun and Other Stars: Katy Grannan and Charlie White“. Los Angeles County Museum of Art. Qaraldi: 2017-yil 7-mart.
- ↑ Denes, Melissa. „Our little secret“. The Guardian (London) (2005-yil 5-noyabr). Qaraldi: 2012-yil 22-iyul.
- ↑ Scott, Andrea K.. „Katy Grannan's Modesto on the Edge“. The New Yorker (2015-yil 13-noyabr). Qaraldi: 2019-yil 27-yanvar.
- ↑ „Katy Grannan's street people“. Phaidon. Qaraldi: 2019-yil 27-yanvar.
- ↑ „Katy Grannan's Boulevard at Fraenkel Gallery in San Francisco“. Huffington Post (2011-yil 12-yanvar).
- ↑ „Katy Grannan: Believers, 2010 (Trailer)“ (2011-yil 26-aprel).
- ↑ Scott, Andrea K.. „Katy Grannan's Modesto on the Edge“. The New Yorker (2015-yil 13-noyabr). Qaraldi: 2019-yil 27-yanvar.
- ↑ 11,0 11,1 O'Hagan, Sean. „Soho Nights and Katy Grannan: The Westerns“. The Observer (London) (2008-yil 28-dekabr). Qaraldi: 2012-yil 22-iyul.
- ↑ 12,0 12,1 Denes, Melissa. „Our little secret“. The Guardian (London) (2005-yil 5-noyabr). Qaraldi: 2012-yil 22-iyul.Denes, Melissa (November 5, 2005). „Our little secret“. The Guardian (London). Retrieved July 22, 2012.
- ↑ „Katy Grannan“. The Museum of Modern Art. Qaraldi: 2021-yil 13-aprel.