Ibrohim II
| Ibrohim II | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Ifriqiya amiri (875–902) | |||||
| Oʻtmishdoshi | Muhammad II ibn Ahmad | ||||
| Davomchisi | Abu al-Abbos Abdulloh | ||||
| Turmush oʻrtogʻi | nomaʼlum | ||||
| |||||
| Uy | Agʻlabiylar | ||||
| Otasi | Abu Ibrohim Ahmad | ||||
Abu Is’hoq Ibrohim II ibn Ahmad (arabcha: أبو اسحاق ابراهيم الثاني) (850-yil 27-iyun – 902-yil 23-oktyabr) – Ifriqiya amiri. 875-yildan 902-yilda taxtdan voz kechguniga qadar Ifriqiya amiri sifatida hukmronlik qilgan. Akasining vafotidan soʻng, Ibrohim amir sifatida tan olingan va oʻz hududida xavfsizlikni yaxshilash hamda savdo faoliyatini rivojlantirish yoʻlida harakat qilgan. Jamoat ishlarini rivojlantirgan, ulkan suv havzasi qurdirgan, shahar devorlarini tiklagan, masjidlar va Raqqada oʻzining saroyini barpo etgan.
Markazlashtiruvchi boshqaruv tarafdori boʻlgan Ibrohim Ifriqiyadagi eski arab zodagonlariga ishonmagan va ularga nisbatan ehtiyotkor munosabatda boʻlgan. Misrdagi Tuluniylar davlati bilan ziddiyatlarga aralashgan. Tuluniylar 868-yilda Misrni, 878-yilda esa Bilod ash-Shom va Hijozni egallagach, Ifriqiyaga qarshi yurishga tayyorgarlik koʻrgan. 896-yilda Misrda tartibsizliklar boshlangach, Ibrohim 896–897-yillarda Tuluniylarga qarshi yurish olib borib, oʻzining sharqiy chegaralarini qayta tiklashga harakat qilgan.
Hokimiyat
[tahrir | manbasini tahrirlash]Abu Is’hoq Ibrohim Ifriqiyadagi Agʻlabiy amiri Abu Ibrohim Ahmad ibn Muhammadning oʻgʻli edi. 863-yilda otasining vafotidan keyin Ifriqiya amirligi Abu Ibrohimning ukasi Ziyodat Alloh II ga oʻtgan, biroq yangi amir oradan koʻp oʻtmay vafot etgan va hokimiyatni Abu al Gʻaroniq Muhammad II egallagan.
Muhammad II yengiltak va zavq-shavqni sevuvchi hukmdor edi. Muhammad II amir boʻlgan davrda Ibrohim II Qayravon hokimi lavozimiga tayinlangan va bu vazifaga nihoyatda jiddiy qaragan[1]. Bu esa unga xalq orasida katta hurmat va eʼtibor keltirgan. Muhammad II 875-yil fevral oyida vafot etgach, uning oʻrniga Ibrohim II kelgan. Uning nomzodini xalq faol ravishda ilgari surgan, shuningdek, Qayravon ulamolari ham bu qarorni qoʻllab-quvvatlagan[2].