Guliston tinchlik shartnomasi
.jpg)
Guliston tinchlik shartnomasi (forscha: عهدنامه گلستان) — Rossiya imperiyasi va Qajar Fors oʻrtasida 12 yilda imzolangan shartnoma, 1804-1813-yillardagi rus-fors urushi tugagandan soʻng yil Guliston (Qorabogʻ) qishlogʻida imzolangan.
Shartnomani Rossiya imperiyasi nomidan general-leytenant N. F. Rtishev va Fors nomidan — Mirzo (tashqi ishlar vaziri) Abul-Hasanxon (fors forscha: میرزا ابوالحسن خان) imzolagan.
Tarixi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Angliya-Rossiya urushi tugagandan soʻng va 1812-yil iyul oyida Rossiya va Angliya oʻrtasida tinchlik shartnomasi imzolangandan soʻng ingliz diplomati, elchisi va Angliyaning Fors sudidagi muxtor vaziri ser Gor Ousli mutlaqo teskari vazifani oldi — Rossiya va Fors oʻrtasidagi muzokaralarda vositachilik qiladi. Aynan u Guliston shartnomasini „butun holda“ (Status quo ad praesentem) imzolash gʻoyasini ilgari surgan, bunda bahsli hududiy masalalarga oydinlik kiritishni keyingi komissiyalar hal etishi kerak, bu esa keyinchalik hududiy masalalar boʻyicha cheksiz kelishmovchiliklarga sabab boʻlgan. Yaʼni Rossiya va Fors oʻrtasidagi masala[1].
Dastlabki muzokaralar 1813-yilning yozida Tbilisida boshlandi. Forsdagi ingliz elchisi ser Gor Ousli vositachi sifatida ishtirok etdi.
1812-yil oktabr oyida Aslanduzda fors qoʻshinlari shafqatsiz magʻlubiyatga uchradi va yosh valiahd shahzoda Abbos Mirzo deyarli qoʻlga olindi. Shundan soʻng u tinchlik muzokaralarini qayta boshlash iltimosi bilan Rossiya bosh qoʻmondoni Rtishevga murojaat qildi.
Shartlari[tahrir | manbasini tahrirlash]
Guliston sulh shartnomasi taraflar savdosida huquqiy normalarni belgilab berdi va bu Rossiya (birinchi navbatda Kavkaz mintaqalari) bilan Eron oʻrtasidagi savdo koʻlamini oshirishi kutilgan edi. Biroq, ushbu shartnoma moddalarini qoʻllash kechiktirildi va 1755-yilgi taqiqlash tarifi oʻz faoliyatini davom ettirdi. Ushbu tarif boʻyicha Boku va Astraxanda eksport qilinadigan tovarlarga 23 foizlik boj joriy etildi. 1813-yilgi Guliston sulh shartnomasi faqat 1818-yilda eʼlon qilindi, shundan soʻng Rossiya va Eron keng koʻlamli savdo operatsiyalarini boshlashga muvaffaq boʻldi[2].
Shartnomaga koʻra Fors Dogʻiston, Kartli, Kaxeti, Megreliya, Imereti, Guriya, Abxaziya, Sharqiy Armanistonning yarmi[3][4][5][6] , zamonaviy[7][8][9] Ozarbayjon, bu yerda quyidagi xonliklar joylashgan: Boku, Qorabogʻ, Ganja, Shirvan, Sheki, Derbent, Quba, Talishlar[10][11][12][13] va koʻpchilikning Rossiya imperiyasiga oʻtishini tan oldi.
Natijasi[tahrir | manbasini tahrirlash]
Zakavkaziyaning salmoqli qismining Rossiyaga qoʻshilishi Zakavkaziyaning nasroniy xalqlarini fors va turk bosqinchilarining bosqinlaridan qutqarib qoldi, feodal tarqoqlikning bosqichma-bosqich barham topishiga olib keldi va Zakavkaziyaning iqtisodiy rivojlanishini yuqori darajaga koʻtarishga yordam berdi[14].
Fors Zakavkaziyaning yoʻqolishini qabul qilmadi. Buyuk Britaniya tomonidan turtib Fors shartnoma shartlarini qayta koʻrib chiqishni talab qila boshladi[15] va Rossiyaga qarshi yangi urush boshladi, bu Forsning magʻlubiyati va Turkmanchay tinchlik shartnomasining imzolanishi bilan yakunlandi[16].
Manbalar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- ↑ „Obman zreniya v Persii“ (k istorii „Literaturnoy gazeti“ A. A. Delviga i A. S. Pushkina)
- ↑ Iz istorii russko-iranskix otnosheniy i diplomaticheskoy deyatelnosti
- ↑ George A. Bournoutian „Eastern Armenia from the 17th Century to the Russian Annexation“,. The Armenian People from Ancient to Modern Times. Palgrave Macmillan, 1997 — 103 bet. ISBN 0312101686.
- ↑ „Armenia“,The Oxford Encyclopedia of Economic History.. NY: Oxford University Press, 2003 — 157 bet. ISBN 9780195105070. Orginal matn (ingl.)
During the periods from 1804 to 1813 and from 1813 to 1828, the Russian-Persian wars led to eastern Armenia's incorporation into the Russian Empire
- ↑ George A. Bournoutian „Armenian“,. An Ethnohistorical Dictionary of the Russian and Soviet Empires. Westport, Conn.: Greenwood press, 1994 — 45 bet. ISBN 9780313274978. Orginal matn (ingl.)
The situation of the Armenians in Russia was better. The Russia conquest of eastern Armenia folowing the Russo-Persian war of 1804-1813 and 1826-1828 allowed the armenians a chance to advance
- ↑ Leonard F. Wise, E. W. Egan. Kings, Rulers, and Statesmen. NY: Sterling Publishing Company, 2005 — 22 bet. ISBN 9781402725920. Orginal matn (ingl.)
The nothern part of Armenia came under Russian rule in 1813
- ↑ V. V. Bartold. Sochineniya. Tom 2/1, s.703:
- ↑ The Paths of History — Igor M. Diakonoff, Contributor Geoffery Alan Hosking, Published in the year 1999, Cambridge University Press, pg 100:
- ↑ Minorsky, V. „Ādharbaydjān (Azarbāydjān).“ Encyclopaedia of Islam. Edited by: P.Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2007:
- ↑ Ronald Grigor Suny „Eastern Armenians under tsarist rule“,. The Armenian People from Ancient to Modern Times. Palgrave Macmillan, 1997 — 109—137 bet. ISBN 0312101686.
- ↑ George A. Bournoutian „Eastern Armenia from the 17th Century to the Russian Annexation“,. The Armenian People from Ancient to Modern Times. Palgrave Macmillan, 1997 — 102 bet. ISBN 0312101686.
- ↑ George A. Bournoutian. Armenia and Imperial Decline. The Yerevan Province, 1900–1914. Routledge, 2018 — 6 bet. ISBN 9781351062626. Orginal matn (ingl.)
By 1813, the restraints of these other military engagements were removed, and following a number of defeats, Iran was forced to sign the Gulistan (Golestan) agreement. The treaty, which the Iranians considered to be only an armistice, handed the former Iranian khanates of Ganja, Derbent (Darband), Kuba (Qobbeh), Shirvan, Karabagh (Qarabagh), Sheki (Shakki) and parts of Talysh (Talesh) to Russia4 with the proviso that the tsar would consider returning some of the disputed territory and that the final borders would be determined by a boundary commission composed of both nations.
- ↑ Кузнецова Н.А.. Иран в первой половине XIX века. М.: Наука. Главная редакция восточной литературы, 1983 — 40 bet. Orginal matn (rus.)
По Гюлистанскому договору за каждой стороной сохранялись те земли, которые находились под их властью в момент подписания договора. К России, таким образом, отошли Дагестан, Грузия с Шурагельской провинцией, Имеретия, Гурия, Мингрелия, Абхазия и ханства — Карабахское, Ганджинское, Шекинское, Кубинское, Бакинское, Ширванское, Дербентское и Талышское. Одновременно, по настоянию иранской стороны, был подписан «Сепаратный акт», предоставивший Ирану возможность вернуться к пересмотру условий мирного договора. Гюлистанский договор не закрепил точных границ между Ираном и Россией, что впоследствии неоднократно служило причиной трений между государствами, давало повод для английского вмешательства в иранорусские отношения и, в конце концов, привело к новой войне между Ираном и Россией.
- ↑ Чолахян В.А. Армяно-иранские связи: общность древней духовной культуры и многообразие форм исторического взаимодействия двух народов // История и историческая память. — 2019. — Andoza:Бсокр.
- ↑ Кузнецова Н.А.. Иран в первой половине XIX века. М.: Наука. Главная редакция восточной литературы, 1983 — 45 bet. Orginal matn (rus.)
Заручившись поддержкой Англии, иранское правительство, ссылаясь на нечеткость формулировок «Сепаратного акта» и некоторых статей Гюлистанского договора и его затянувшуюся ратификацию (манифест Александра I о его ратификации был обнародован лишь в 1818 г.), стало требовать пересмотра договора.
- ↑ F. Kazemzadeh „Iranian relations with Russia and the soviet Union, to 1921“,. The Cambridge History of Iran. Vol. 7. From Nadir Shah to the Islamic Republic. NY: Cambridge University Press, 2008 — 338—340 bet. ISBN 978-0-521-20095-0.
Adabiyotlar[tahrir | manbasini tahrirlash]
- Rossiya va Sharq oʻrtasidagi shartnomalar. SPb., 1869. S. 71-80.
- Балаян Б.П.. Дипломатическая история русско-иранских войн и присоединения Восточной Армении к России. Ер.: Издательство Академии Наук Армянской ССР. Институт истории, 1988.
- Veselovskiy N. I. Guliston risolasi / / Brokxaus va Efronning entsiklopedik lugʻati : 86 tonnada (82 tonna va 4 ta qoʻshimcha). — Sankt-Peterburg., 1890-1907.
- „Гюлистанский договор. Полный текст“,Полное собрание законов Российской Империи, Собрание 1-е, СПб: Тип. 2-го Отделения Собственной Его Императорского Величества Канцелярии, 1830 — 641—645 bet.
- George A. Bournoutian. From the Kur to the Aras. A Military History of Russia’s Move into the South Caucasus and the First Russo-Iranian War, 1801—1813, Iran Studies, Vol. 22. Brill, 2021. ISBN 978-90-04-44516-1.