Gulamur Rahman Maizbhandari (bengalcha: গোলামুর রহমান মাইজভাণ্ডারী), shuningdek, Baba Bhandari (bengalcha: বাবা ভাণ্ডারী), amakisi Sayid Ahmad Ullohdan keyin Bangladeshdagi birinchi soʻfiylik Maizbhandari ordeni boshligʻi boʻlgan bengalsoʻfiy voizi edi[1].
Gulamur Rahmonning otasi Abdulkarim Shoh, Sayid Ahmad Ullohning kenja ukasi va onasi Musharaf Jaan boʻlgan. Uning ota-bobolari Sayidlar boʻlib, dastlab MadinadanBagʻdod va Dehli orqali oʻrta asrlardagi Bengaliyaning sobiq poytaxti Gaurga koʻchib kelishgan. Gulamurning ajdodlari Hamid ad-Din Gaurningimomi va qozisi etib tayinlangan edi, ammo shaharda toʻsatdan epidemiya sodir boʻlganligi sababli Hamid keyinchalik Chittagong tumanidagi Patiyaga koʻchib oʻtdi[2]. Hamidning oʻgʻli Sayid Abdul Qodir zamonaviy Fotikchharida Azimnagarga imom etib tayinlangan. Uning ikki oʻgʻli bor edi; Sayid Ataulloh va Sayid Tayyab Ulloh. Ikkinchisining uchta oʻgʻli boʻlgan; Sayid Ahmad, Sayid Matiulloh va Sayid Abdul Karim hamda kenja oʻgʻli Sayid Gulamur Rahmon Baba Bhandarining otasi edi.
Gulamur Rahmon 1865-yil 14-oktyabrda Chittagongning Fatikchxari shahridagi Maizbhandar qishlogʻida bengal musulmon oilasida tugʻilgan. Uni „bog‘im atirgul“ deb atagan amakisi shogirdlarga, xususan ustalarga dars berishni ishonib topshirgan[3]. U ruhiy sayohatining bir qismi sifatida oʻrmonda yolgʻiz kezish bilan vaqt oʻtkazar edi[1]. Taxminan 1914-yilda u meditatsiya holatiga kiradi. Gulamur Rahmon koʻp hollarda gapirish istamaydi va shu tariqa magdub pir sifatida taniladi. 1928-yilda u otasining uyidan chiqib, oʻz uyiga koʻchib oʻtadi, u yerda shogirdlari va uning toʻrt oʻgʻli ordenni boshqarish uchun mas’uliyatni oʻz zimmalariga olishdi[1].
G‘ulom Rahmonning Ahmadulladan olgan ruhiy mandati turi va uning avliyolik maqomi bugungi kungacha ixtilof masalasidir. G‘ulom Rahmon avlodlari xonadoni bo‘lmish “Rahmoniya Manzil” adiblari uni Ahmadulloh bilan yonma-yon valiy Allohning oliy toifasi bo‘lmish ġavtul a’om, deb tasniflaydilar va ba’zan uni Ahmadulloh o‘zining ma’naviy merosxo‘ri sifatida o‘rnatganligini da’vo qilishadi. (sag‘adanashin). Ahmadulloh yoki Ahmadiya Manzilning avlodlari, aksincha, u Ahmadullohning asosiy vakili (pradxon xalifa) bo'lgan va ġavtul a'om unvoni odatda Delaverdan birida paydo bo'lsa ham, unga rad etiladi. Husaynning yozuvlari[1].
↑ 1,01,11,21,3Harder, Hans (4 March 2011), Sufism and Saint Veneration in Contemporary Bangladesh: The Maijbhandaris of Chittagong, Routledge (2011da chop etilgan), 25, 26-bet, ISBN978-1-136-83189-8
↑Harder, Hans (2011), Sufism and Saint Veneration in Contemporary Bangladesh: The Maijbhandaris of Chittagong, Routledge, 15–22-bet, ISBN978-1-136-83189-8
↑Bertocci, Peter J. (February 2006). "A Sufi movement in Bangladesh: The Maijbhandari Tariqa and its Followers". Contributions to Indian Sociology40 (1): 9. doi:10.1177/006996670504000101.
Bertocci, Peter J. (February 2006). "A Sufi movement in Bangladesh: The Maijbhandari Tariqa and its Followers". Contributions to Indian Sociology40 (1): 1–28. doi:10.1177/006996670504000101.
